Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011

Ο Κάρολος Κουν για το Θέατρο :Φιλοσοφία

«…Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στο χώρο μας. Μόνος του ο καθένας είναι ανήμπορος. Μόνος του ο καθένας από σας τους πιο κοντινούς στην προσπάθειά μας, είναι ανήμπορος. Μαζί ίσως κάτι μπορέσουμε να κάνουμε. Το θέατρο, ως μορφή Τέχνης, δίνει τη δυνατότητα να συνδεθούμε, να συγκινηθούμε, ν’ αγγίξουμε ο ένας τον άλλον, να νιώσουμε μαζί την αλήθεια. Να γιατί διαλέξαμε το θέατρο σα μορφή εκδήλωσης του ψυχικού μας κόσμου…»


Κάρολος Κουν
Απόσπασμα από τη διάλεξη που δόθηκε στις 17 Αυγούστου 1943 για τον Όμιλο των Φίλων του «Θεάτρου Τέχνης»

http://www.theatro-technis.gr/SimplePage.aspx?Id=1



ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Ο ελληνικός κινηματογράφος είναι από τα σημαντικότερα κομμάτια του νεοελληνικού πολιτισμού, παρόλη τη μικρή ηλικία του και τα φτωχά μέσα της ελληνικής κινηματογραφικής παραγωγής. Γέννησε αριστουργήματα της κινηματογραφικής τέχνης και ανέδειξε σημαντικούς σκηνοθέτες, σεναριογράφους, διευθυντές φωτογραφίας, συνθέτες και καταπληκτικούς ηθοποιούς.Αν χρειάζεται καποιος δαχωρισμός για ιστορικούς λόγους, μπορούμε να διακρίνουμε 3 περιόδους.Την προπολεμική. Που περιλαμβάνει τις πρώτες απόπειρες για τη δημιουργία ντόπιας κινηματογραφικής παραγωγής.
Την μετακατοχική, που ξεκινάει ουσιαστικά στο τέλος της κατοχής με την ταινία "Χειροκροτήματα" του Γιώργου Τζαβέλλα.
Και την μεταπολιτευτική, που ξεκινάει με την απελευθέρωση των καλλιτεχνικών δυνάμεων μετά την δικτατορία και θεωρούμε τον "Θίασο" του Θόδωρου Αγγελόπουλου ώς την αριστουργηματική της αφετηρία. Θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια τρίτη περιόδο ήδη απο το 1965-67 αλλά η δικτατορία με τον ερχομό της έκοψε τη φόρα που είχαν πάρει πολλοί νέοι δημιουργοί.
Για μας εμπορικός και ποιοτικός διαχωρισμός δεν υπάρχει στον ελληνικό κινηματογράφο. Όπως σε όλες τις τέχνες έτσι κι εδώ, υπάρχει καλός και κακός κινηματογράφος. Ανεξάρτητα σε ποιά πλευρά τοποθετούνται οι ίδιοι οι δημιουργοί του.

http://www.cinemainfo.gr/cinema/greekcinema/index.html

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

Καλύτερη υγεία; Γυρίστε σελίδα! του Μάνου Σιγανού


ΤΕΥΧΟΣ - Αύγουστος 2009
Για πολλούς από εμάς, το διάβασμα βιβλίων είναι μία δραστηριότητα συνυφασμένη με τις διακοπές μας. Στην ξαπλώστρα ή στο ταξίδι, ένα βιβλίο είναι ο ιδανικός σύντροφος στις διακοπές. Τα οφέλη είναι πολλαπλά και, μάλιστα, τεκμηριωμένα με επιστημονικές έρευνες. Το διάβασμα, όπως υποστηρίζουν οι ειδικοί, μπορεί να μας βοηθήσει να καταπολεμήσουμε την παχυσαρκία, να αποβάλλουμε το στρες ή ακόμη και να προλάβουμε το Αλτσχάιμερ. Διαβάστε πώς και... καλή σας ανάγνωση!

Αποτελεί ασπίδα προστασίας του εγκεφάλου από τοξικές ουσίες
Σύμφωνα με επιστήμονες από το Κέντρο Νευρολογίας της Βαλτιμόρης, το διάβασμα προστατεύει τον εγκέφαλο από τους κινδύνους που τον απειλούν, όπως οι τοξικές ουσίες του περιβάλλοντος ή οι επαγγελματικές ασθένειες. Οι επιστήμονες παρακολούθησαν 112 εργάτες ενός εργοστασίου στον Καναδά που είχαν υψηλά επίπεδα μολύβδου στο αίμα τους λόγω της παρατεταμένης έκθεσής τους στη συγκεκριμένη ουσία, που προκαλεί βλάβες στα κύτταρα του εγκεφάλου. Όπως διαπίστωσαν οι ειδικοί, οι πιο διαβασμένοι από τους εργάτες είχαν υποστεί τη μικρότερη βλάβη στη νοητική τους υγεία και αντεπεξήλθαν με μεγαλύτερη επιτυχία στα διανοητικά τεστ στα οποία τους υπέβαλαν οι ερευνητές.

Μας βοηθά να χαλαρώσουμε
Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα από το Πανεπιστήμιο του Σάσεξ, έστω και 6 λεπτά ανάγνωσης την ημέρα είναι αρκετά για να αποβάλλουμε τα 2/3 του καθημερινού στρες που αντιμετωπίζουμε. Όπως υποστηρίζουν οι βρετανοί επιστήμονες που διεξήγαγαν την έρευνα, το διάβασμα όχι μόνο είναι αποτελεσματικότερο, αλλά έχει και πιο άμεσα οφέλη σε σχέση με τις υπόλοιπες μεθόδους χαλάρωσης. Οι ειδικοί πιστεύουν ότι αυτό συμβαίνει επειδή, όταν διαβάζουμε, το μυαλό μας συγκεντρώνεται στην ανάγνωση και αυτό μας βοηθά να ξεχάσουμε τις έγνοιες και να μεταφερθούμε σε ένα φανταστικό κόσμο μακριά από το στρες. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, δεν παίζει ρόλο το είδος του βιβλίου που έχουμε επιλέξει να διαβάσουμε. Όπως τονίζει ο ειδικός, επικεφαλής της έρευνας, το να «χάνεσαι» μέσα στις σελίδες ενός βιβλίου οδηγεί στην απόλυτη χαλάρωση.

Καταπολεμά την παχυσαρκία
Είναι δυνατόν το διάβασμα να βοηθά τα παιδιά και τους εφήβους να χάσουν βάρος; Κι όμως, είναι! Οι ειδικοί από το Νοσοκομείο Παίδων του Duke διαπίστωσαν ότι η ανάγνωση λογοτεχνικών βιβλίων μπορεί να βοηθήσει τα παχύσαρκα παιδιά να αδυνατίσουν. Οι επιστήμονες έδωσαν σε παχύσαρκα κορίτσια ηλικίας 9 με 13 ετών -που ακολουθούσαν ήδη κάποιο πρόγραμμα αδυνατίσματος- να διαβάσουν μία νουβέλα με τίτλο «Lake Rescue», που στα ελληνικά σημαίνει «η διάσωση στη λίμνη». Η νουβέλα επελέγη προσεκτικά από παιδίατρους για αυτόν το σκοπό ειδικά. Ηρωίδα του βιβλίου ήταν ένα παχύσαρκο κορίτσι με πολύ δυνατή προσωπικότητα. Μετά το διάβασμα του βιβλίου, τα κορίτσια υιοθέτησαν έναν υγιεινό τρόπο ζωής και κατάφεραν μετά από 6 μήνες να χάσουν βάρος και να μειώσουν το Δείκτη Μάζας Σώματος (ΔΜΣ).

Σε αντίθεση με την τηλεόραση, με το διάβασμα χρησιμοποιούμε περισσότερο το μυαλό μας και έτσι γινόμαστε πιο οξυδερκείς




Μία σελίδα, πολλά οφέλη

Το διάβασμα είναι μια πολύπλοκη διαδικασία, στην οποία συμμετέχουν όλες οι περιοχές του εγκεφάλου (ινιακός, βρεγματικός, μετωπιαίος λοβός κτλ.). Είναι μια δραστηριότητα κατά την οποία χρησιμοποιούμε και τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου και, για το λόγο αυτόν, ενεργοποιείται και το μεσολόβιο, δηλαδή ο ιστός που συνδέει τα δύο ημισφαίρια, επομένως συμβάλλει και στην καλύτερη ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ τους. Επειδή το διάβασμα ενεργοποιεί και το μετωπιαίο λοβό, από τον οποίο εξαρτώνται -έστω και με έμμεσο τρόπο- όλες οι αυτόματες λειτουργίες του οργανισμού, όπως η αναπνοή ή η καρδιακή λειτουργία, μπορεί να είναι ευεργετικό ακόμη και για το αναπνευστικό σύστημα ή την καρδιά μας!


Ενισχύει τη μνήμη μας και προφυλάσσει από άνοια
Ένα βιβλίο «ακονίζει» και κρατά σε φόρμα το μυαλό μας. Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζουν οι ερευνητές από την Κλινική «Μayo» στις ΗΠΑ. Οι επιστήμονες μελέτησαν τις καθημερινές συνήθειες 200 ανθρώπων από 70 έως 89 ετών με ήπια προβλήματα μνήμης, σε διάφορες ηλικιακές φάσεις της ζωής τους. Διαπίστωσαν, λοιπόν, ότι οι μεσήλικοι που αφιέρωναν χρόνο στο διάβασμα και σε άλλες δημιουργικές ασχολίες, όπως χειροτεχνίες, αντιμετώπιζαν κατά 40% μικρότερο κίνδυνο να εμφανίσουν περαιτέρω εξασθένηση της μνήμης τους ή Αλτσχάιμερ. Όπως υποστηρίζουν οι ειδικοί, διαβάζοντας αναγκαζόμαστε συχνά να θυμηθούμε ιστορίες, γεγονότα, ημερομηνίες, και όλα αυτά οξύνουν τη μνήμη μας. Επιπλέον, σε αντίθεση με την τηλεόραση, με το διάβασμα χρησιμοποιούμε περισσότερο το μυαλό μας και έτσι γινόμαστε πιο οξυδερκείς.
Συμβάλλει στη θεραπεία εγκεφαλικών επεισοδίων
Όπως υποστηρίζουν οι επιστήμονες, όσοι «βιβλιοφάγοι» έχουν υποστεί εγκεφαλικό επεισόδιο, παρουσιάζουν πιο γρήγορη και θεαματική βελτίωση σε σχέση με όσους δεν είναι ιδιαίτερα… μελετηροί. Γιατί; Το διάβασμα, σύμφωνα με τους ειδικούς, καθιστά τον εγκέφαλο ικανό να αντεπεξέλθει σε οποιαδήποτε βλάβη -ακόμη και στο εγκεφαλικό-, επειδή μας «υποχρεώνει» να χρησιμοποιούμε εναλλακτικές συνάψεις, δηλαδή συνδέσεις μεταξύ των νευρώνων του εγκεφάλου.




Οδηγίες για καλή ανάγνωση

Προϋπόθεση για εποικοδομητικό διάβασμα είναι να σας ευχαριστεί το βιβλίο που έχετε επιλέξει. Αν, για παράδειγμα, δεν σας αρέσει η ποίηση, προτιμήστε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα.
Μπορείτε να εναλλάσσετε, ανάλογα με τη διάθεσή σας, τις κατηγορίες βιβλίων που διαβάζετε. Όπως δεν έχετε κάθε μέρα την επιθυμία για το ίδιο φαγητό, έτσι συμβαίνει και με το διάβασμα. Προσαρμόστε, λοιπόν, τα γούστα σας ανάλογα με τη διάθεση που έχετε τη δεδομένη στιγμή.
Επιλέξτε ένα ήσυχο μέρος με καλό φωτισμό, όπου νιώθετε άνετα.
Κρατήστε το βιβλίο στη σωστή απόσταση από τα μάτια σας, ώστε να μη σας κουράσει η ανάγνωση. Η ιδανική απόσταση είναι 25-30 εκ.



Ευχαριστούμε για τη συνεργασία τον κ. Χρυσόστομο Εμμ. Καρπαθίου, νευρογλωσσολόγο-νευροψυχολόγο. 



www.vita.gr

Πώς διαβάζουμε και ποιες αλλαγές επιφυλάσσει η τεχνολογία σε αυτή την πλευρά της ζωής μας Το βιβλίο ποτέ δεν πεθαίνει Παπαγιαννίδου, Μαίρη


ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ
Το βιβλίο ποτέ δεν 
πεθαίνει
 
Ως τώρα ξέραμε ότι η ανακάλυψη της τυπογραφίας στα μέσα του 15ου αιώνα έφερε επανάσταση στην ιστορία της γραφής και της ανάγνωσης, ενώ η εμφάνιση των ηλεκτρονικών και ψηφιακών δημοσιεύσεων μαζί με την εξάπλωση των οπτικοακουστικών μέσων στην εποχή μας απειλεί να επιφέρει την παρακμή ή ακόμη και την κατάργηση του αναγνώσματος. Φαίνεται, όμως, ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Οι επαναστάσεις στην ιστορία του βιβλίου είναι πολύ περισσότερες και δεν αφορούν τις τεχνικές μεταμορφώσεις του, αλλά τις αναγνωστικές συμπεριφορές. Από αυτή την άποψη, είτε από πάπυρο τυλιγμένο σε φύλλα κέδρου, είτε αρχαίο χειρόγραφο σε μορφή κώδικα, είτε σε έντυπη μορφή ή σε οθόνη υπολογιστή, το βιβλίο ποτέ δεν πεθαίνει. Ζει όσο υπάρχουν αναγνώστες για να το διαβάσουν. Αν κάτι αλλάζει, όπως εντοπίζουν οι 13 επιστήμονες/συγγραφείς αυτού του νέου συλλογικού χρονολογικού τόμου, είναι οι μέθοδοι ανάγνωσης του κειμένου σε συνάρτηση με τις μεταλλάξεις της κάθε εποχής. Ετσι τα ορόσημα μετακινούνται σε αυτή την καινούργια Ιστορία της Ανάγνωσης στον Δυτικό Κόσμο. Η καθυστερημένη επανάσταση
Ο ύστερος 5ος αιώνας σηματοδότησε κατ' αρχάς το όριο μεταξύ του βιβλίου που προορίζεται για διατήρηση κειμένων (π.χ. επιγραφές με καταλόγους ονομάτων) και του βιβλίου που προορίζεται για ανάγνωση (π.χ. επιτύμβιες επιγραφές), ενώ το διάβασμα για «ψυχαγωγία» ήταν άγνωστη ιδέα στον αρχαίο κόσμο. Οι μεγάλες ελληνιστικές βιβλιοθήκες πάλι δεν ήταν αναγνωστικές, αλλά μάλλον σύμβολα της grandeur των διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, περιορισμένες για χρήση μόνο από μαθητές και δασκάλους. Περίπου το ίδιο συνέβη και στην αρχαία Ρώμη, όπου η ανάγνωση βιβλίων αποτελούσε αποκλειστική και καθ' όλα ιδιωτική πρακτική των ανώτερων τάξεων. Στον Μεσαίωνα έγινε προνόμιο των μοναστικών και πανεπιστημιακών κύκλων. Η «επανάσταση της ανάγνωσης», λοιπόν, συντελέστηκε μόνο τον 19ο αιώνα από τους αναγνώστες μυθιστορημάτων, οι οποίοι αποτελούσαν πολυπληθείς και πιο ταπεινές ομάδες του πληθυσμού και τροφοδοτούνταν από πλανόδιους εμπόρους. Και μια νέα επανάσταση αναμένεται τώρα με την ανακάλυψη της ηλεκτρονικής μετάδοσης των κειμένων. Παρατηρείται εν γένει μια συνέχεια του έντυπου πολιτισμού (print culture) με τον χειρόγραφο πολιτισμό (scibal culture), και το ίδιο αναμένεται να συμβεί και με τον ηλεκτρονικό.
Συγκεκριμένα, η ανακάλυψη της τυπογραφίας ανέτρεψε πράγματι τους τρόπους παραγωγής του βιβλίου, αλλά δεν σήμανε ριζική επανάσταση στην ανάγνωση. Η νέα τεχνική δεν διατάραξε τις στοιχειώδεις δομές του βιβλίου, ούτε μετέβαλε τη μακρά πρακτική της κατ' ανάγκην μεγαλόφωνης ανάγνωσης, απαραίτητης για την κατανόηση του νοήματος. Η σιωπηλή ανάγνωση, παρ' ότι συνυπήρχε με τη μεγαλόφωνη από την εποχή της ελληνικής και της ρωμαϊκής αρχαιότητας, καθιερώθηκε μόλις στα χρόνια του Μεσαίωνα ως αποκλειστικότητα των αναγνωστών στα μοναστήρια, για να γίνει κατά τον 14ο-15ο αιώνα προνόμιο των μη κληρικών αριστοκρατών και των λογίων. Ακόμη και σήμερα, στις δυτικές κοινωνίες, στην κατηγορία «αναλφάβητοι» κατατάσσονται όχι μόνο όσοι δεν γνωρίζουν καθόλου ανάγνωση αλλά και όσοι διαβάζουν μεγαλόφωνα.
Εκταση και ένταση

Με την «επανάσταση της ανάγνωσης» των νεότερων χρόνων, προς τα τέλη του 18ου αιώνα, σημειώθηκε μια μεταβολή και μια παλινδρόμηση στις αναγνωστικές συνήθειες: κατ' αρχάς εμφανίστηκε η «εντατική» ανάγνωση, την οποία διαδέχθηκε μια άλλη, η «εκτεταμένη». Ο «εντατικός» αναγνώστης είχε στη διάθεσή του περιορισμένο αριθμό βιβλίων, συνήθως θρησκευτικού περιεχομένου, τα οποία διάβαζε ξανά και ξανά, τα απομνημόνευε και τα απήγγελλε τα είχε ακούσει και τα είχε αποστηθίσει, και θα τα μετέδιδε από γενιά και γενιά ως κειμήλιο. Ενα τέτοιο βιβλίο ήταν η Βίβλος. Ο «εκτεταμένος» αναγνώστης είναι ένα νέο είδος αναγνώστη: καταναλώνει πλήθος εντύπων, ποικίλου περιεχομένου και εφήμερου ενδιαφέροντος. Τα διαβάζει με ταχύτητα και δίψα, αλλά τα αντιμετωπίζει με κριτικό μάτι, και κανένας τομέας δεν εξαιρείται από την αμφιβολία. Ηδη, όμως, από την εποχή της «εντατικής» ανάγνωσης υπήρχαν πολλοί «εκτενείς» αναγνώστες - για παράδειγμα οι ουμανιστές λόγιοι -, ενώ η «εντατική» ανάγνωση θα αναζωπυρωνόταν με την εμφάνιση των μυθιστορημάτων. Ο κόσμος διάβαζε τα αγαπημένα μυθιστορήματα ξανά και ξανά, απομνημόνευε αποσπάσματα, χρησιμοποιούσε φράσεις τους στην καθημερινή του ζωή, ταυτιζόταν με τους ήρωες, συνέπασχε. Η λογοτεχνία σε μορφή επιφυλλίδων στον Τύπο δημιούργησε μια νέα αγορά και έκανε πλούσιους συγγραφείς, όπως ο Ευγένιος Συ, ο Θάκερεϊ, ο Τρόλοπ, με αποτέλεσμα μια νέα σχέση ανάμεσα στον συγγραφέα και στο κοινό. «Οι Αμερικανοί αναγνώστες όπως αναφέρεται συνωστίζονταν μπροστά στις αποβάθρες για να υποδεχτούν το καράβι που έφερνε τη συνέχεια του μυθιστορήματος Το παλαιοπωλείο του Καρόλου Ντίκενς, αγωνιώντας να μάθουν την τύχη της μικρής ηρωίδας Νελ». Η «αναγνωστική μανία» αρχίζει να περιγράφεται σαν κίνδυνος που απειλεί την πολιτική τάξη, σαν «ναρκωτικό» που εκτρέπει από τον πραγματικό Διαφωτισμό, σαν απορρύθμιση της φαντασίας και των αισθήσεων. Μια τέτοια αποστασιοποίηση «απομακρύνει τους υπηκόους από τους άρχοντές τους, τους χριστιανούς από τις εκκλησίες τους».
Το φαινόμενο της διανοουμένης
Την ίδια εποχή άνθησε μια βιομηχανία γυναικείων περιοδικών και εμφανίστηκε ένα σχετικά καινούργιο φαινόμενο: το φαινόμενο της διανοουμένης. Οι γυναίκες συγγραφείς χλευάστηκαν ανελέητα από σατιρικά περιοδικά επειδή θεωρούνταν απειλή για την οικογενειακή γαλήνη, άφησαν όμως τη σφραγίδα τους. Ηταν η εποχή της «γυναίκας των γραμμάτων» και οι κυρίαρχες αντιλήψεις για τον ρόλο και τη νοημοσύνη των γυναικών μεταβλήθηκαν. Ενας συγγραφέας του Μπορντό σχολίαζε το 1850: «Η κοινωνία τη σήμερον ημέρα είναι χωρισμένη σε δύο μεγάλες κατηγορίες: από τη μία πλευρά είναι οι άνδρες, οι οποίοι ψυχαγωγούνται και καπνίζουν, από την άλλη πλευρά είναι οι γυναίκες και τα νεαρά κορίτσια, των οποίων η ζωή μοιράζεται ανάμεσα στην ανάγνωση μυθιστορημάτων και τη μουσική». Βέβαια, όταν τα δύο φύλα έρχονταν σε επαφή με την ανάγνωση, η γυναίκα συχνά βρισκόταν σε θέση εποπτείας από τον άνδρα. Σε κάποιες καθολικές οικογένειες, οι γυναίκες απαγορευόταν να διαβάζουν εφημερίδα, αλλά πιο συχνά ο άνδρας διάβαζε την εφημερίδα μεγαλόφωνα... Αυτά διορθώθηκαν αργότερα με νέες αναγνωστικές συνήθειες.
Καθώς βρισκόμαστε στο κατώφλι μιας τρίτης επανάστασης, με τους νέους τρόπους ανάγνωσης που αυτή επιτρέπει και ταυτόχρονα επιβάλλει, η όλη σχέση με το γραπτό κείμενο έχει ριζικά ανατραπεί και η σημερινή κατάσταση παρουσιάζει έντονα συμπτώματα διάλυσης του «καθεστώτος της ανάγνωσης». Ηδη από το 1961, ο Εουτζένιο Μοντάλε είχε παρατηρήσει ότι διαβάζονται όλο και λιγότερα βιβλία, ενώ είναι αρκετά μεγάλος ο αριθμός των αναγνωστών περιοδικών φύλλων, εφημερίδων, περιοδικών, αφισών και άλλου έντυπου υλικού. Αλλά οι αναγνώστες των τυχαίων καθημερινών δημοσιευμάτων δεν διαβάζουν: απλώς βλέπουν, κοιτούν. Κοιτούν με την προσοχή που θα έδιναν σε ένα κόμικς, ακόμη κι όταν ξέρουν στ' αλήθεια να διαβάζουν. Κοιτούν και στη συνέχεια πετούν.
Η ώρα του συν-συγγραφέα
Οι σημερινοί αναγνώστες τυχαίων καθημερινών δημοσιευμάτων είναι όμως διαφορετικοί. Δίνεται για πρώτη φορά η δυνατότητα στον αναγνώστη, και όχι στον συγγραφέα ή τον εκδότη, να υποβάλει τα ηλεκτρονικά κείμενα σε ποικίλες επεξεργασίες στην οθόνη και να γίνει κατά κάποιον τρόπο συν-συγγραφέας. Και ενώ τα βιβλία (και τα λοιπά έντυπα μέσα) περιθωριοποιούνται μπροστά στα οπτικοακουστικά μέσα, εμφανίζονται νέες πρακτικές ανάγνωσης, οι οποίες δημιουργούν τη μορφή του «αναρχικού» αναγνώστη. Ετσι, η παραγωγή του βιβλίου δεν παρουσιάζει κάμψη, αντίθετα εντείνεται. Στον «αναρχικό» αναγνώστη αντιστοιχεί μια άλλη αντικανονική και δυνάμει «αναρχική» μορφή: αυτή του καταναλωτικού συγγραφέα, ο οποίος γράφει κείμενα παραλογοτεχνίας, ξαναγράφει κείμενα άλλων, συντάσσει αστυνομικά ή ροζ μυθιστορήματα και συχνά είναι καταδικασμένος στην ανωνυμία ή διαγραμμένος από τις ομάδες των συντακτών, εμφανίζεται όμως κάθε χρόνο με καινούργιο βιβλίο. Πρόκειται για ένα γνώριμο φαινόμενο στη μακρά ιστορία του δυτικού γραπτού λόγου, το οποίο επανεμφανίζεται σε όλες τις στιγμές κρίσης της παραγωγής, έντονης αύξησης του κοινού και σαφούς υποχώρησης της ποιότητας του προϊόντος, όπως, για παράδειγμα, συνέβη στη Γαλλία το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα, τις παραμονές της Επανάστασης. Συχνά μάλιστα διαδραματίζει ενεργό ρόλο αμφισβήτησης του ισχύοντος πολιτιστικού (και πολιτικού) συστήματος. Παραμένει άγνωστο προς το παρόν αν αυτή η νέα αλλαγή της «τάξης πραγμάτων στα βιβλία» - κατά τη διατύπωση του Σαρτιέ - θα επιφέρει και μια αλλαγή στην τάξη του κόσμου.

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟ ΒΗΜΑ

Αθλητισμός και Άσκηση είναι το ίδιο ;

Ο αθλητισμός είναι η συστηματική σωματική καλλιέργεια και δράση με συγκεκριμένο τρόπο, ειδική μεθοδολογία και παιδαγωγική με σκοπό την ύψιστη σωματική απόδοση, ως επίδοση σε αθλητικούς αγώνες, στο αθλητικό και κοινωνικό γίγνεσθαι [1] . Παράλληλα ο αθλητισμός είναι ένας κοινωνικός θεσμός ο οποίος αντικατοπτρίζει τη δεδομένη κοινωνία και τον πολιτισμό της. Για παράδειγμα στην Αρχαία Ελλάδα, ο αθλητισμός στην Αθήνα θεωρούταν κοινωνικό και πολιτισμικό αγαθό και είχε παιδαγωγικό χαρακτήρα, ενώ αντίθετα στην Σπάρτη ο αθλητισμός χρησιμοποιούταν για την στρατιωτική εκπαίδευση. Ωστόσο σημαντική είναι η στρωματική διάσταση του αθλητισμού στο πέρασμα του χρόνου. Η γενική τάση ήταν ιδίως τον 18οκαι 19ο αιώνα τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα να ασχολούνται με τα «λαϊκά παιχνίδια» όπως το ποδόσφαιρο, ενώ τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα με τα «ευγενή αθλήματα» όπως ήταν η ιππασία και η ξιφασκία.

Ερμής (μυθολογία), προστάτης του αθλητισμού.

Ο πόθος του Πιερ ντε Κουμπερτέν ήταν να εντάξει τον Αθλητισμό σε μια σφαιρική, παιδαγωγική και ανθρωπιστική προοπτική. Ο αθλητισμός δεν ήταν, κατά την άποψη του, αυτοσκοπός, αλλά ένα μέσο στην υπηρεσία του πολίτη".

[2]

Ωστόσο πρέπει να διαχωριστεί η έννοια της άθλησης από την έννοια της άσκησης. Η άσκηση γίνεται άθληση όταν αποκτάει ανταγωνιστικό χαρακτήρα, για παράδειγμα ένας που τρέχει στο δρόμο κάνει άσκηση, ωστόσο εάν έχει κάποιον αντίπαλο ώστε για το ποιος θα τερματίσει πρώτος ή ακόμα και αν ανταγωνίζεται τον ίδιο του τον εαυτό, με το χρονόμετρο κάνει άθληση. Επίσης πρέπει να προστεθεί και η έννοια της κίνηση, της κίνησης.

Ο αθλητισμός μπορεί να πάρει πέντε μορφές, είτε ως ερασιτεχνικός, είτε ως επαγγελματικός, είτε ως μαζικός αθλητισμός, είτε ως φυσικές δραστηριότητες, είτε με την μορφή των παιχνιδιών.

Υπάρχουν τρεις θεωρίες σχετικά με τη γένεση του αθλητισμού:

  • Όλες οι αθλητικές ασκήσεις έχουν λατρευτικές ρίζες (Carl Diem)
  • Οι σωματικές ασκήσεις είναι φυσική συνέπεια των διαδικασιών της εργασίας και της παραγωγής (Μαρξιστική άποψη, Wolfgang, Eichel, Gerhard Lukas)
  • Η άσκηση είναι μια εκδήλωση ενστικτωδών κινήσεων ή παρορμήσεων (Ηθολογία, Konrad Lorenz, David Sanson, Friedrich Eppensteiner)

Δραματοθεραπεία!

H δραματοθεραπεία έχει τις ρίζες της στο αρχαίο θέατρο και στις αρχαίες θεραπευτικές τελετουργίες που ήταν συνδεδέμενες με τη ψυχική και σωματική υγεία και που χρησιμοποιούντο για την αντιμετώπιση του αγνώστου, για θρησκευτική λατρεία αλλά και για τον εξορκισμό μιας επιδημίας για τη γονιμοποίηση της γης ή μιας στείρας γυναίκας και για ότι άλλο ο άνθρωπος ένιωθε την ανάγκη να ζητήσει από κάποια ανώτερη δύναμη.

Η λέξη Δραματοθεραπεία συνίσταται από τις λέξεις "δράμα" και "θεραπεία". Στη λέξη "δράμα" (από το δράω-δρω, δράση), περιέχονται όλα τα μέσα δημιουργικής έκφρασης, ενώ στη λέξη "θεραπεία" περιέχεται η έννοια της αποκατάστασης της ψυχικής υγείας. Η Δραματοθεραπεία λοιπόν είναι, η σκόπιμη χρήση όλων των μορφών του θεάτρου και δράσης ως απευθείας μορφή θεραπευτικής παρέμβασης.

H δραματοθερπαεια είναι η θελημένη λοιπόν και μ'επιστημονικό τρόπο χρήση των θεραπευτικών στοιχείων του δράματος και του θεάτρου στα πλαίσια ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας.
Υπάγεται στη κατηγορία των Ψυχοθεραπειών μέσα από την τέχνη κι έχει συνθετικό χαρακτήρα μια και πέρα απ'τη χρήση θεατρικών πρακτικών, αντλεί γνώση κι εμπειρία από διάφορες ψυχοθεραπευτικές κατευθύνσεις όπως π.χ. ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεία, αναλυτική ψυχοθεραπεία, κ.ά.

Βασίζεται στην αντίληψη ότι το θέατρο περιέχει και θεραπευτικές ιδιότητες και ετσι χρησιμοποιεί όλες τις μορφές του ως άμεση θεραπευτική μέθοδο.

Kάθε μορφή θεραπείας έχει ένα είδος δραματικότητας.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στην ψυχοθεραπεία,αφού μέσω αυτής ανακαλύπτουμε πώς διαμορφώνονται οι σχέσεις, οι εξαρτήσεις, οι επιθυμίες, η διακίνηση των συναισθημάτων μας. Κατά τον ίδιο τρόπο, κάθε θεατρική πράξη αποτελεί και ένα είδος θεραπείας.
Η Δραματοθεραπεία αποτελεί μια μέθοδο εργασίας και παιγνιδιού η οποία χρησιμοποιεί μεθόδους δράσης τέτοιες που να διευκολύνουν τη δημιουργικότητα, τη φαντασία, τη μάθηση,την αυτεπίγνωση και την ανάπτυξη.

Βοηθάει στην εξερεύνηση, αναγνώριση κι επεξεργασία συναισθημάτων και σχέσεων τόσο αναφορικά με τα διάφορα τμήματα του εσωτερικού κόσμου κάποιου, όσο και με τους άλλους ανθρώπους. Προσφέρει δυνατότητες γι'αλλαγή μέσα από αυξημένη επίγνωση και αυτογνωσία δίδοντας ευκαιρίες για πειραματισμό με ποικίλους τρόπους σκέψης, συναισθήματος και συμπεριφοράς.

Οι τεχνικές που χρησιμοποιεί η Δραματοθεραπεία: κίνηση, μίμηση, καθοδηγούμενη φαντασία, κοινωνιόγραμμα, ζωγραφική, πυλό, μύθους, παραμύθια επιτρέπουν προσωπικές εμπειρίες να ξαναβιωθούν, να επαναπροσδιοριστούν, να αντιμετωπιστούν με ένα συμβολικό και μεταφορικό τρόπο. Σε μια Δραματοθεραπευτική Συνεδρία το προσωπικό σενάριο του κάθε μέλους παρουσιάζεται με συμβολική μορφή. Οι ιστορίες, τα θεατρικά κείμενα, τα παραμύθια παρέχουν μια δομή και την απαραίτητη απόσταση για εξερεύνηση & ωρίμανση.

Η Δραματοθεραπεία μέσα από τη δημιουργική έκφραση, προάγει την ανάπτυξη της αυτοπεποίθησης, της επικοινωνίας και της σχέσης με τους άλλους. Μέσα από το παίξιμο "ρόλων", τη ζωγραφική, τον λόγο και το παιγνίδι,..δδεται η ευκαιρία στα μέλη μιας Δραματοθεραπευτικής ομάδας ν'αναγνωρίσουν απ'τη μια δομές που τους έχουν καθηλώσει σε μη-βοηθητικά σχήματα συμπεριφοράς, κι απ'την άλλη, να έρθουν σ'επαφή με λανθάνουσες δυνατότητες μέσα τους ικανές να δώσουν λύσεις και να πλατύνουν τους ορίζοντες τους.
Μέσα από το παίξιμο διαφόρων ρόλων, τη παρατήρηση και τον πειραματισμό με εναλλακτικές συμπεριφορές και στρατηγικές, με τον συντονισμό και την βοήθεια του ειδικού Δραματοθεραπευτή, μέσα σ'ένα ψυχοθεραπευτικό πάντα πλαίσιο, μαθαίνει κανείς ν'αντιμετωπίζει διάφορες και συχνά δύσκολες κοινωνικές καταστάσεις.

Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτελεί η δουλειά με ρόλους (Role-play), που βοηθάει κάποιον να γίνει πιο διεκδικητικός, ικανότερος να υπερασπίζεται τις αξίες του κι αυτά που δικαιωματικά του ανήκουν, κι ακόμα πιο ευέλικτος στις διαπραγματεύσεις του με τους άλλους.

Έτσι, καταστάσεις που θεωρούνται δύσκολες στο να τις αντιμετωπίσει κανείς διεκδικητικά, μπορούν να φτιαχτούν σαν ένα είδος μικρής παράστασης ή πρόβας με τη συμμετοχή όλων των μελών της ομάδας και να βρεθούν ποικίλες λύσεις με τις οποίες κανείς μπορεί να πειραματιστεί.

Η ομάδα κι ο θεραπευτής παρέχουν ένα ασφαλές κι υποστηρικτικό πλαίσιο για να παρθούν ρίσκα και να εκτιμηθούν αποτελέσματα.

Κεντρικός άξονας είναι η πεποίθηση ότι η δημιουργική διαδικασία μέσα στο Δραματοθεραπευτικό πλαίσιο παρέχει έναν ασφαλή χώρο μέσα στον οποίο οι συμμετέχοντες επανεξετάζουν τις αξίες τους, τις στάσεις και τα συναισθήματα τους (το εσωτερικό τους δράμα)
-την απαλλαγή από τις καταπιεσμένες συναισθηματικά Φορτισμένες εντυπώσεις και από τα λανθασμένα παιδικά συμπεράσματα, και ετσι μπορουν,να δοκιμασουν νέους, εναλλακτικούς τρόπους δράσης και ύπαρξης μέσα στον κόσμο.
Συνοψιζοντας ...
..H δραματοθεραπεία περα το οτι απευθύνεται σε άτομα που αντιμετωπίζουν συγκεκριμένες ψυχολογικές δυσκολίες, διαταραχές κλπ ..
απευθύνεται σε εκεινους που θέλουν να διατηρήσουν την ψυχική τους υγεία και να μάθουν νέους τρόπους αντιμετώπισης των καταστάσεων της ζωής τους
Να αναπτύξουν παραπέρα την προσωπικότητά τους....
Σε εκεινον που θελει Να διευρινειτα όρια των εμπειριών του και να μεγαλώσει το φάσμα των συναισθηματικών και κοινωνικών ρόλων που διαδραματίζει στη Ζωή του...

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

Νους υγιής εν σώματι υγιεί

The New York Times

Συνήθως περιμένουμε από έναν αθλητή να είναι πιο δυνατός, ταχύτερος ή με μεγαλύτερη αντοχή. Μια μελέτη, όμως, η οποία πραγματοποιήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, δείχνει και ένα άλλο χάρισμά τους: την ικανότητα επεξεργασίας των πληροφοριών που προσλαμβάνουν από τα αισθητήρια όργανα.

Η μελέτη δημοσιεύθηκε πρόσφατα στην επιθεώρηση Journal of the American College of Sports Medicine και εκπονήθηκε από ερευνητές του Ινστιτούτου Εξελιγμένων Επιστημών και Τεχνολογίας Μπέκμαν του Πανεπιστημίου του Ιλινόι, με τη συμμετοχή 36 φοιτητών και φοιτητριών ηλικίας από 18 έως 22 ετών. Οι μισοί ήταν αθλητές του πανεπιστημίου με αξιόλογες επιδόσεις σε ευρύ φάσμα αθλημάτων, όπως μπέιζμπολ, κολύμβηση, δρόμους αντοχής, γυμναστική. Κάποιοι είχαν ιδιαίτερα ανεπτυγμένη αντοχή, δύναμη, ακρίβεια κινήσεων ή χάρη. Οι υπόλοιποι δεν ασχολούνταν με τον αθλητισμό.

Το πείραμα

Ολοι, σε διαφορετικές ώρες της ημέρας, έπρεπε να εμφανίζονται σε εργαστήριο του πανεπιστημίου όπου είχε τοποθετηθεί ένας διάδρομος βάδισης. Με τη βοήθεια τριών οθονών, μία από τις οποίες ήταν τοποθετημένη μπροστά στον διάδρομο, μία δεξιά και μία αριστερά, οι εθελοντές μεταφέρονταν σε έναν εικονικό κόσμο. Στις οθόνες προβάλλονταν κάποια βίντεο και αφού οι εθελοντές φορούσαν ειδικά γυαλιά, βρίσκονταν στους πολυσύχναστους δρόμους μιας πόλης αντιμέτωποι με εικονικά αυτοκίνητα που κινούνταν με ταχύτητα και προς τις δύο κατευθύνσεις. Οι εθελοντές έπρεπε να διασχίσουν τον δρόμο όποτε ένιωθαν ότι το εγχείρημά τους θα ήταν ασφαλές. Κάποιες φορές άκουγαν μουσική ή μιλούσαν στο κινητό κι άλλες φορές διέσχιζαν τον δρόμο χωρίς τίποτα να αποσπά την προσοχή τους.

Οπως διαπιστώθηκε κατά την ολοκλήρωση του πειράματος, οι αθλητές πέρασαν τον δρόμο περισσότερες φορές συγκριτικά με όσους ασχολούνταν αποκλειστικά με τη μάθηση. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους επιστήμονες, ωστόσο, έχει ότι η επιτυχία τους δεν οφειλόταν στα καλύτερα αντανακλαστικά ή τη δυνατότητα ανάπτυξης μεγαλύτερης ταχύτητας, αλλά στο γεγονός ότι κατά την προσπάθειά τους να διασχίσουν τον δρόμο, ή καλύτερα προτού την αρχίσουν, έλεγχαν την κυκλοφορία περισσότερες φορές από ό,τι οι μη αθλητές. Ηταν πιο προσεκτικοί και μπορούσαν να διαχειριστούν τα δεδομένα που συγκέντρωναν με μεγαλύτερη ταχύτητα από ό,τι όσοι δεν ασχολούνταν με τα αθλητικά καθόλου.

«Δεν κινούνταν ταχύτερα, σκέπτονταν ταχύτερα», εξηγεί ο Ρενέ Μαρουά, διευθυντής του Εργαστηρίου Επεξεργασίας Πληροφοριών του Πανεπιστημίου Βάντερμπιλντ.

Εξίσου ενδιαφέρον, λένε οι ειδικοί, είναι το γεγονός ότι οι αθλητές δεν επέδειξαν καλύτερο συντονισμό από τους υπόλοιπους συμφοιτητές τους. Η μεγαλύτερη ταχύτητα σκέψης των αθλητών ίσως να ήταν κάτι φυσικό, καθώς για να μπορούν να επιτύχουν καλύτερα αποτελέσματα στο άθλημά τους, συχνά καλούνται να λάβουν ταχύτατα αποφάσεις. Λογικά οι άνθρωποι αυτοί έχουν μεγάλη ικανότητα επεξεργασίας δεδομένων που μεταβάλλονται με μεγάλες ταχύτητες.

Την ίδια στιγμή, ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι οι άνθρωποι που διαθέτουν ιδιαίτερες ικανότητες στην επεξεργασία των πληροφοριών τελικά θα γίνονται αθλητές.

Το συμπέρασμα

Το αναμφισβήτητο συμπέρασμα της έρευνας είναι ότι ο αθλητισμός αυξάνει την ικανότητα συγκέντρωσης και -βέβαια- διάσχισης ενός δρόμου με έντονη κυκλοφορία. Φυσικά, κανείς -αθλητής ή μη- δεν θα πρέπει να ξεχνά ότι η διάσχιση ενώ μιλάμε στο κινητό αυξάνει τις πιθανότητες ατυχήματος.

kathimerini.gr

Η μουσική αυξάνει το IQ;

της Μαρίας Παπαδοδημητράκη

ΤΕΥΧΟΣ - Ιανουάριος 2010

http://cov.vita.gr/mo/mousiki153_m.jpg

Μήπως ο γιος σας είναι ανορθόγραφος, η κόρη σας δυσκολεύεται στην αριθμητική και εσείς ξεχνάτε αυτά που σας λένε οι φίλοι σας; Ακούστε το αγαπημένο σας CD ή πιάστε την ξεχασμένη από άλλες εποχές κιθάρα που σκονίζεται στην αποθήκη του σπιτιού σας. Δεκάδες είναι οι έρευνες που υποστηρίζουν ότι η μουσική έχει θετική επίδραση στο μυαλό μας και κυρίως στον εγκέφαλο των μικρών παιδιών.

Το φαινόμενο Mozart
Τα τελευταία χρόνια, το ενδιαφέρον των νευροεπιστημόνων για την επίδραση της μουσικής στον εγκέφαλό μας συνεχώς μεγαλώνει. Όλα ξεκίνησαν από μία έρευνα ομάδας νευροβιολόγων του Πανεπιστημίου «Irvine» της Καλιφόρνιας, με τίτλο «Music and spatial task performance: a causal relationship», που δημο­σιεύτηκε στο περιοδικό «Nature» τo 1993. Σύμφωνα με αυτήν, η ακρόαση μιας συγκεκριμένης σονάτας του Mozart (σονάτα Κ. 448 για δύο πιάνα) βελτιώνει την ικανότητα επεξεργασίας προβλημάτων που σχετίζονται με ανώτερες γνωστικές λειτουργίες (μνήμη, σκέψη, λογική). Μεταγενέστερες έρευνες έδειξαν ότι το άκουσμα της μουσικής του Mozart στην πραγματικότητα βελτιώνει για λίγα μόνο λεπτά τις ανώτερες γνωστικές λειτουργίες.



Η μουσική μάς «μιλάει»

Πολύ πρόσφατα στοιχεία αποδεικνύουν ότι υπάρχει βαθιά βιολογική σύνδεση μεταξύ μουσικής και ομιλίας. Δύο έρευνες από το Πανεπιστήμιο «Duke» έδειξαν ότι οι μουσικές κλίμακες που χρησιμο­ποιούνται συχνότερα ανά τους αιώνες είναι εκείνες που τείνουν να μιμούνται τη φυσιολογία της ανθρώπινης φωνής. Επομένως, εικάζουν οι επιστήμονες, καταλαβαί­νουμε τα συναισθή­ματα που εκφράζονται μέσω της μουσικής, επειδή η μουσική μι­μείται τον τρόπο που αυτά εκφράζονται μέσω της ομιλίας.



Από τον Mozart στους Blur
Σύμφωνα με έρευνα του καθηγητή Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο κ. Glenn Schellenberg σε παιδιά ηλικίας 10 και 11 ετών, τα οφέλη από την ακρόαση μουσικής μπορεί να είναι πιο εμφανή όταν ο ακροατής απολαμβάνει αυτό που ακούει. Οι συμμετέχοντες, αφού χωρίστηκαν σε 3 ομάδες και πήραν μέρος σε μία διαφορετική για κάθε ομάδα ακουστική εμπειρία -μουσική pop (συγκεκριμένα το συγκρότημα Blur), κλασική μουσική ή μια συζήτηση-, συμπλήρωσαν 2 διαγνωστικά τεστ. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η (παροδική) βελτίωση στις γνωστικές λειτουργίες μπορεί να προκληθεί και από άλλα μουσικά κομμάτια πέραν του Mozart, μόνον όμως από εκείνα που μας αρέσουν. Επομένως, πέρα από το φαινόμενο Mozart, υπάρχει και... το φαινόμενο Blur.


Πιο ευφυείς, παίζοντας
Μόνιμες επιδράσεις στην ευφυΐα έχει ωστόσο η εκμάθηση ενός μουσικού οργάνου, σύμφωνα με έρευνα του κ. Glenn Schellenberg σε παιδιά ηλικίας 6 ετών. Τα παιδιά μοιράστηκαν σε ομάδες και στην καθεμία ανατέθηκε μία διαφορετική δραστηριότητα: μαθήματα πιάνου, μαθήματα τραγουδιού, μαθήματα θεατρικού παιχνιδιού και στην τελευταία δεν δόθηκε καμία εργασία. Οι ομάδες που παρακολούθησαν τα μαθήματα μουσικής (πιάνο, τραγούδι) είχαν καλύτερα αποτελέσματα σε διάφορα τεστ νοημοσύνης. Μία ακόμα μελέτη του ίδιου καθηγητή σε παιδιά ηλικίας 6-11 ετών επιβεβαιώνει τη σχέση μουσικής και ευφυΐας.

Ανάγνωση, μαθηματικά και όχι μόνο
Τη θετική σχέση ανάμεσα στη μουσική εκπαίδευση και τις επιδόσεις σε άλλα πεδία βεβαίωσαν και επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο του Long Island. Σύμφωνα με την έρευνα που δημοσίευσαν το καλοκαίρι του 2009 στο περιοδικό «Psychology of Music», μαθητές που για 3 συνεχόμενα χρόνια έκαναν πιάνο παρουσίασαν βελτίωση στην ικανότητα ανάγνωσης, στη λεκτική έκφραση και στη μαθηματική σκέψη σε σχέση με τους μαθητές που δεν είχαν παρακολουθήσει μουσικά μαθήματα. Ωστόσο, όπως λέει και ο κ. Schellenberg, η βελτίωση αυτή είναι προσωρινή όταν απλώς ακούμε μουσική, και μπορεί να οφείλεται στο ότι μας φτιάχνει τη διάθεση και μας κινητοποιεί.

Από την άλλη, η εκμάθηση μουσικής απαιτεί πολλές δεξιότητες: συγκέντρωση, προσοχή, μνήμη, συντονισμό, πειθαρχία. Γι’ αυτό και όταν μαθαίνουμε ένα μουσικό όργανο, τα οφέλη «διαρκούν» περισσότερο και δεν αφορούν μόνο τις μουσικές μας ικανότητες αλλά ένα ευρύτερο πεδίο. Με άλλα λόγια, τα μαθήματα μουσικής είναι ένα «εργαλείο» που μπορεί να «αναδιαμορφώσει» τον εγκέφαλο, ενεργοποιώντας τις συνδέσεις μεταξύ διαφορετικών ζωνών του εγκεφάλου, μουσικών και μη μουσικών.

Για δυνατή μνήμη
Η μουσική συμβάλλει στο «χτίσιμο» γερής μνήμης σε παιδιά προσχολικής ηλικίας, δείχνει έρευνα από το Πανεπιστήμιο «McMaster». Επιστήμονες μελέτησαν παιδιά 4-6 ετών που έκαναν μαθήματα μουσικής για 1 χρόνο και παρατήρησαν βελτίωση και σε πεδία της μνήμης που δεν σχετίζονται με τη μουσική, αλλά με τη λεκτική μνήμη, τα μαθηματικά, τη γραφή και την ανάγνωση. Οι μαθητές που μαθαίνουν κάποιο μουσικό όργανο έχουν καλύτερη μνήμη, λένε ψυχολόγοι και από το Πανεπιστήμιο του Χονγκ Κονγκ. Στην έρευνα που πραγματοποίησαν σε μαθητές 6-15 ετών, τα παιδιά έπρεπε να θυμηθούν και να επαναλάβουν λέξεις που τους είχαν πει μετά από 10΄ και 30΄. Όσα έπαιζαν κάποιο όργανο είχαν καλύτερη λεκτική μνήμη και μάλιστα όσο περισσότερα χρόνια μουσικής εκπαίδευσης είχαν, τόσο καλύτερα ήταν τα αποτελέσματά τους. Δεν συνέβη όμως το ίδιο με το τεστ οπτικής μνήμης, όπου οι μαθητές έπρεπε να θυμηθούν εικόνες.


Μας κάνει η μουσική πιο έξυπνους;
Mιλήσαμε με τον κ. Glenn Schellenberg, καθηγητή Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο, ο οποίος μας είπε τα εξής: «Ασχολήθηκα με το αντικείμενο αυτό εξαιτίας του μεγάλου ενδιαφέροντος που υπάρχει γύρω από την ιδέα ότι η μουσική μάς κάνει πιο έξυπνους. Η δουλειά μου επικεντρώνεται κυρίως στα παιδιά, γιατί σε γενικές γραμμές οι εμπειρίες έχουν μεγαλύτερη επίδραση στην ανάπτυξη και τη δομή του εγκεφάλου τους. Έτσι, η ακρόαση ή η εκμάθηση μουσικής από μικρή ηλικία μπορεί να επηρεάσει θετικά τις γνωσιακές μας ικανότητες και την ακαδημαϊκή μας απόδοση. Η ακρόαση μουσικής μπορεί να αλλάξει τη διάθεσή μας

και αυτή με τη σειρά της τη συμπεριφορά μας και τις εμπειρίες μας, ενώ από την άλλη τα μαθήματα μουσικής σχετίζονται με διανοητικά πλεονεκτήματα. Όμως, οι μηχανισμοί που οδηγούν στο αποτέλεσμα αυτό δεν είναι ξεκάθαροι. Παρόμοια οφέλη μπορεί να έχουν και άλλες εξωσχολικές δραστηριότητες. Ωστόσο, αυτό που κάνει τα μαθήματα μουσικής ιδιαίτερα είναι ότι πρόκειται για μια εκ παιδευτική δραστηριότητα που τα παιδιά απολαμβάνουν, ενώ ταυτόχρονα καλλιεργεί πολλές δεξιότητες, όπως το να συγχρονίζουν τις κινήσεις των χεριών, το να διαβάζουν και να παίζουν ταυτόχρονα τις νότες, την αφαιρετική σκέψη. Αν θέλετε, λοιπόν, και το αντέχει η τσέπη σας, κάντε μαθήματα μουσικής. Όσο για το γενικό συμπέρασμα από τις έρευνες στον τομέα της μουσικής και της ευφυΐας; Τα πιο έξυπνα παιδιά είναι πιο πιθανό να παρακολουθήσουν μαθήματα μουσικής και τα μαθήματα αυτά ενισχύουν τις νοητικές διαφορές».


Προάγει την ευρηματικότητα
Έρευνα από το Πανε­πιστήμιο «Vanderbilt» έδειξε ότι οι επαγγελματίες μουσικοί έχουν πιο δημιουργική σκέψη σε σχέση με τους μη μου­σικούς. Οι μουσικοί φαίνεται ότι βρίσκουν πιο ευφάνταστες λύσεις σε διάφορα προβλήματα: Σε ένα από τα πειράματα έπρεπε να βρουν νέες χρήσεις σε ορισμένα οικιακά αντικείμενα. Η ομάδα των μουσικών ήταν αυτή που βρήκε τις πιο πρωτότυπες χρήσεις.


Η συναισθηματική αντίδραση του εγκεφάλου στη μουσική ξεκινά σε μόλις 250 χιλιοστά του δευτερολέπτου από το άκουσμά της, δηλαδή είναι το ίδιο γρήγορη με τα αντανακλαστικά μας μπροστά στον κίνδυνο


Για το σώμα και την ψυχή
Για την καρδιά Η καρδιά είναι το πιο ευάλωτο όργανο στο στρες και η μουσική -ιδιαίτερα η όπερα- φαίνεται να την ηρεμεί, αφού μειώνει τους παλμούς της, ελαττώνει την πίεση του αίματος και εξασφαλίζει την πιο ομαλή ροή του.
Για τον πόνο Η μουσική ενεργοποιεί την απελευθέρωση ενδορφινών στον εγκέφαλο, με αποτέλεσμα να μειώνονται τα επίπεδα των ορμονών του στρες και η ένταση του πόνου.
Για τον ύπνο Έρευνα σε φοιτητές 19-28 ετών επιβεβαιώνει την ευεργετική επίδραση της κλασικής μουσικής στην αντιμετώπιση των προβλημάτων ύπνου.
Για την ψυχική υγεία
10-20΄ μουσικής ακρόασης μπορούν να φτιάξουν τη διάθεσή μας. Μάλιστα, έρευνα του Πανεπιστημίου του Cleveland υποστηρίζει ότι η μείωση στα συμπτώματα της κατάθλιψης μπορεί να φτάσει μέχρι και το 25%.
Για ευφορία Το άκουσμα μουσικής προκαλεί στον εγκέφαλο αντιδράσεις που συνδέονται με την ευχαρίστηση και τη χαλάρωση, δείχνει μελέτη του Πανεπιστημίου «McGill» του Montreal.

Ευχαριστούμε για τη συνεργασία τον κ. Θανάση Δρίτσα, καρδιολόγο στο «Ωνάσειο» Καρδιοχειρουργικό Κέντρο, MD, FESC, συνθέτη, μέλος της Διεθνούς Εταιρείας Μουσικής στην Ιατρική (ISMM), και τον κ. Glenn Schellenberg, καθηγητή Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο.

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

Ανάγνωση γένους θηλυκού



Μειώνεται ο αριθμός των Ελλήνων που δεν διαβάζουν καθόλου, αυξάνεται ο αριθμός αυτών που διάβασαν 1-9 βιβλία, ενώ παραμένει σταθερός ο αριθμός αυτών που διάβασαν πάνω από 10 βιβλία, σύμφωνα με τα αποτελέσματα της Γ' Πανελλήνιας Έρευνας Αναγνωστικής Συμπεριφοράς και Πολιτιστικών Πρακτικών που πραγματοποίησε το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) σε συνεργασία με την εταιρεία Metron Analysis.

Η έρευνα πραγματοποιήθηκε από τις 15 Νοεμβρίου έως τις 13 Δεκεμβρίου του 2010 σε δείγμα 1500 ατόμων άνω των 15 ετών σε ολόκληρη τη χώρα, το οποίο ήταν σταθμισμένο ως προς το φύλο, την ηλικία, την αστικότητα και το μορφωτικό επίπεδο.

Σε σύγκριση με τις δύο προηγούμενες έρευνες, του 1999 και του 2004 είναι περίπου ίδιος ο αριθμός αυτών που διάβασαν περισσότερα από 10 βιβλία τον τελευταίο χρόνο αντιπροσωπεύοντας το 8,1% των ερωτώμενων δηλ. περίπου 780.000 άνθρωποι. Παράλληλα αυξήθηκε το ποσοστό αυτών που διάβασαν 1-9 βιβλία τους τελευταίους 12 μήνες φθάνοντας το 34,2% του πληθυσμού έναντι 25,4% το 2004, δηλαδή περίπου 3,4 εκατομμύρια πολίτες. Ακόμη από την έρευνα φαίνεται ότι μειώθηκε το ποσοστό αυτών που δεν διάβασαν κανένα βιβλίο, παραμένοντας βεβαίως υψηλό, περίπου 40,7 % έναντι 43,8% το 2004.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας η ανάγνωση παραμένει γένους θηλυκού καθώς οι γυναίκες σε ποσοστό 9,4% διαβάζουν περισσότερα από 10 βιβλία έναντι 6,8% των ανδρών. Ωστόσο η υπεροχή των γυναικών γίνεται σαφέστερη σε αυτούς που διαβάζουν 1-9 βιβλία οπότε το ποσοστό τους φτάνει το 40,2 % έναντι 28% των ανδρών. Στις προτιμήσεις των αναγνωστών την πρώτη θέση κατέχει η ελληνική και ξένη λογοτεχνία και ακολουθούν η ιστορία, η ψυχολογία και η θρησκεία.

Τα καλά νέα για την ανάγνωση στην Ελλάδα είναι ότι το βιβλίο βρίσκεται στην υψηλότερη θέση προτίμησης μέσα στην τελευταία δεκαετία, σε σύγκριση με τις εφημερίδες και τα περιοδικά. Βέβαια η ανάγνωση εφημερίδων εξακολουθεί να προηγείται ισοβαθμώντας όμως σχεδόν με το βιβλίο 28% και 27% αντίστοιχα.

Τα κακά νέα είναι ότι ο μέσος όρος των αναγνωσμένων βιβλίων μειώθηκε σε 5,6 βιβλία το 2010 έναντι 7 βιβλίων το 1999. Αυτό το στοιχείο σε συνδυασμό με την αύξηση των ωρών εργασίας και τη μείωση του ελεύθερου χρόνου που είναι ο βασικός λόγος τον οποίο αναφέρουν οι πολίτες για την μη ανάγνωση, είναι μια εξέλιξη που μπορεί να ενταθεί τα επόμενα χρόνια.

Ο πρόεδρος του ΔΣ του ΕΚΕΒΙ Τάκης Θεοδωρόπουλος, κατά την παρουσίαση της έρευνας τόνισε ότι στις χώρες που διαβάζουν, κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης διαβάζουν περισσότερο λόγω του ότι «το διάβασμα είναι μια οικονομικότερη διασκέδαση».

Παράλληλα τόνισε ότι το κρίσιμο εύρημα της έρευνας είναι «ότι η αναγνωσιμότητα στις νεότερες γενιές (15-18, 19-24 25-34) πέφτει, γίνεται δηλ. η σχέση της νεότερης γενιάς με το βιβλίο γίνεται χαλαρότερη ίσως και λόγω της επέκτασης του διαδικτύου».

Λεπτομέρειες στη συνδρομητική σελίδα του ΑΠΕ-ΜΠΕ | Αίτηση Συνδρομητή

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

Ιστορία Αθλητισμού

Ο αθλητισμός ήδη από τα αρχαία χρονια έπαιζε πολύ σημαντικό ρολο στη ζωή των ανθρώπων.Η ανάγκη της άμυνας ή της επίθεσης, η προσπάθεια περάσματος μιας υδάτινης έκτασης ή η αναρρίχησης σε δέντρα ήταν η αφορμή που τους οδήγησε να ασχοληθούν με τον αθλητισμό.Πολλοί πίστευαν ότι ο ιδανικός πολίτης ήταν ολοκληρωμένος στο σώμα και ολοκληρωμένος στο νου και στη ψυχή.Ο Σωκράτης υποστήριζε ''κανένας πολίτης δεν έχει δικαίωμα να παραμελήσει τη φυσική αγωγή διότι είναι καθήκον του να βρίσκεται σε άριστη φυσική κατάσταση ,έτοιμος να υπερασπιστεί την πατρίδα του σε περίπτωση κινδύνου''.Έτσι ο αθλητισμός αποτελούσε μέσο αγωγής με κύριο στοιχείο του τον ανταγωνισμό και την άμιλλα.Οι πιο σημαντικοί αγώνες εκείνης της εποχής ήταν τα Πύθια,τα Ίσθμια τα Νέμεα τα Ήραια και οι Ολυμπιακοί αγώνες που ξεκίνησαν το 776 π.Χ .Μία Ολυμπιακή νίκη αποτελούσε πάντα το μεγαλύτερο έπαθλο που μπορούσε να κερδίσει κανείς και ο νικητής ξαναγύριζε θριαμβευτής στην πατρίδα του.Τα αγωνίσματα της αρχαίας Ελλάδας ήταν : ο δρόμος, η πάλη, η πυγμαχία, η δισκοβολία, ο ακοντισμός , ο δρόμος και το πένταθλο.Γενικότερα ο αθλητισμός στην αρχαία Ελλάδα ήταν περισσότερο μέσο ψυχαγωγίας παρά διασκέδασης .Οι αθλητές δεν αγωνίζονταν για κάποιο έπαθλο αλλά σκοπός τους ήταν η εκγύμναση του σώματός τους .
Αργότερα στα ρωμαικά χρόνια ο αθλητισμός εμπορευματοποιήθηκε με την εμφάνιση επαγγελματίων αθλητών .Οι Ρωμαίοι όπως γίνεται και σήμερα πλήρωναν τεράστια ποσά για να αποκτήσουν τους καλύτερους αθλητές με τους οποίους θα εξασφάλιζαν μια νίκη στους Ολυμπιακούς αγώνες.Δηλαδή αυτοσκοπός για τους Ρωμαίους άρχισε να γίνεται η νίκη για τα χρήματα από μέρους του αθλητή και των χρηματοδοτών του .Έτσι ο αθλητισμός έπαψε να είναι μέσο ψυχαγωγίας καθώς μετατράπηκε σε μέσο διασκέδασης .Ακόμη ,στα ρωμαικά χρόνια οι αυτοκράτορες χειραγωγούσαν τις μάζες έτσι ώστε να φανατίζονται με τον αθλητισμό και να μην ασχολούνται με τα πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα .Έτσι οι πολίτες αφοσιώνονταν σε ορισμένα αθλήματα και δεν αντιδρούσαν στις πολιτικές των αυτοκρατόρων .Ανάπτυξη του αθλητισμού υπήρξε και στο Βυζάντιο.Πριν από κάποια χρόνια υπήρξε η άποψη ότι στο Βυζάντιο δεν ασχολούνταν με τον αθλητισμό αλλά μόνο με τις αρματοδρομίες .Έρευνες που έγιναν απέδειξαν ότι η άθληση σαν στοιχείο της αρχαίας ελληνικής κουλτούρας δεν έπαψε να υπάρχει σαν γνώρισμα στον ελληνικό τουλάχιστον βυζαντινό πληθυσμό .Την εποχή του Βυζαντίου όλοι οι θρησκευτικοί αγώνες είχαν καταργηθεί διότι θεωρούνταν ειδωλολατρικοί και δεν επιτρέπονταν στην χριστιανική κοινωνία .Παρ' όλα αυτά όχι για θρησκευτικούς λόγους αλλά από συνήθεια και για ψυχαγωγικούς λόγους οι Βυζαντινοί συνέχισαν να γυμνάζονται . Μετά την πτώση του Βυζαντίου στους Τούρκους ξεκινάει μία νέα ιστορική περίοδος για τους Έλληνες .Η άθληση της εποχής αυτής έχει τις ρίζες της στους τελευταίους αιώνες του Βυζαντίου .Χωρίζεται σε δύο είδη την λεβέντικη και την λαική .Η πρώτη η λεβέντικη ,ήταν αυτή που έκαναν οι κλέφτες και οι αρματολοί οι οποίοι την χρησιμοποιούσαν περισσότερο για στρατιωτικούς λόγους .Η άλλη μορφή είναι η λαική .Σ' αυτήν έχουμε πολλά παιχνίδια και αγωνίσματα που τα χρησιμοποιούσε ο λαός για ψυχαγωγικούς σκοπούς .Συμπερασματικά ο αθλητισμός αναβίωσε από τα αρχαία χρόνια μέχρι τα σημερινά παρόλο που δέχτηκε πολλές μεταβολές .

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

Το ερωτηματολόγιο της ομάδας "λέσχη χορού"

ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ

Διερευνητική εργασία α΄λυκείου με θέμα την ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ

Συντάκτριες: Ε. Αργυρίου, Ι. Βεργούλια, Γ. Θεοδώρου, Γ.Σακκά (Ομάδα χορού)

Άντρας/ Αγόρι γυναίκα /κορίτσι

1.Φυσική κατάσταση: Α) πολύ καλή β) καλή γ)μέτρια δ) κακή

2. Πόσο συχνά γυμνάζεστε; Α)κάθε μέρα β)δύο φορές την εβδομάδα γ) περιστασιακά δ) ποτέ

3. Πόσο συχνά βγαίνετε για διασκέδαση; Α) πολύ συχνά β) συχνά γ) σπάνια δ) ποτέ

4. Με ποιους διασκεδάζετε συνήθως; Α) παρέα β) οικογένεια γ) τον/τη σύντροφο δ)μόνος-η

5. Θα προτιμούσατε να περάσετε μια βραδιά:

Α)σε συναυλία β) στο θέατρο γ)στον κινηματογράφο δ) σε μια χορευτική εκδήλωση ε)αλλού

6.ο τρόπος ψυχαγωγίας σας επηρεάζεται από άλλους παράγοντες εκτός της ιδιοσυγκρασίας σας: Α) ναι β) όχι γ) δεν ξέρω

7. Αν απαντήσατε ναι από ποιους από τους παρακάτω:

Α) οικογένεια β) παρέα γ) ΜΜΕ δ)άλλο ..................................

8. Ποια συναισθήματα σας προκαλεί ο τρόπος ψυχαγωγίας που επιλέγετε ;

..........................................................................................................................................................

9) ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία – χόμπυ;...........................................................................

10) Η αγαπημένη ασχολία – χόμπυ σας συμπεριλαμβάνεται στους τρόπους ψυχαγωγίας;

( π,χ. χορός, θέατρο, κινηματογράφος, μουσική κλπ) Α) ναι β) όχι

11) Σας αρέσει ο χορός ; α) ναι , γιατί........................................................................................

Β) όχι , γιατί...................................................................................................................................

12)θεωρείτε το χορό: α) τρόπο ψυχαγωγίας β) μέσο θεραπείας γ)δίαυλο επικοινωνίας δ) άσκηση ε) άλλο .................. ( μπορείτε να επιλέξετε περισσότερα από ένα)

13) έχετε παρακολουθήσει παράσταση- εκδήλωση χορού τους τελευταίους 6 μήνες;

Α) ναι , ποια ; (προαιρετικά)................................................................................. β) όχι

14) πότε χορέψατε τελευταία φορά ;

α)αυτή την εβδομάδα β) πριν ένα μήνα γ) πριν μήνες δ) δε θυμάμαι ε) δεν χορεύω ποτέ