Η Μουσική και ο τρόπος που επιβάλλεται στις μέρες μας

 της μαθήτριας της Α' Λυκείου Δήμητρας Πολίτη

Στις μέρες μας τα ΜΜΕ προσπαθούν να επιβάλλουν με διάφορους τρόπους ένα είδος καταναλωτικής, εφήμερης μουσικής με κακής ποιότητας στίχο που κατά κανόνα προσφέρει επιδερμική και παροδική ευχαρίστηση. Σε αυτή τους την προσπάθεια βοηθάει κατά πολύ η εξέλιξη της τεχνολογίας, η οποία έχει επηρεάσει τον τρόπο παραγωγής αλλά και τον τρόπο διάθεσης της μουσικής, καθώς αυτή έχει μετατραπεί σε εμπόρευμα, διαθέσιμο στην παγκόσμια αγορά.

Οι δισκογραφικές εταιρίες δεν επενδύουν πια σε καλλιτέχνες. Οι νέοι δεν αγοράζουν πλέον δίσκους ή CD. Μία νέα μουσική βιομηχανία έχει ανθίσει. Αυτή του διαδικτύου, η οποία απευθύνεται κατα κύριο λόγο στους νέους.

Οι νέοι ακούν σχεδόν τα πάντα ανάλογα με τη διαθεσή τους και το χώρο στον οποίο βρίσκονται. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα μίας έρευνας που εντόπισα στο διαδίκτυο, βρέθηκαν τρία μουσικά είδη που κυριαρχούν στις προτιμήσεις των νέων: η ροκ με ποσοστό 23%, η ραπ με 21% και η ποπ με 23%. Έπειτα ακολουθούν τα λαϊκά με ποσοστό 13%, η metal με 6%, το έντεχνο με 6%, και η R&B με 5%, ενώ, ποσοστό κατώτερο του 3% σημειώνει η κλασσική μουσική. Βλέπουμε λοιπόν πως στην πλειοψηφία τους οι νέοι ακούν mainstream μουσική, που η εμπορευματοποίηση την έχει καταστήσει εύπεπτη για τις μάζες και σχεδόν πάντα ακούν αυτό το είδος μουσικής στον υπολογιστή τους ή στο κινητό τους.

            Εκτός από το διαδίκτυο, ένα άλλο μέσο που επηρεάζει τους νέους στα ακούσματά τους, είναι η τηλεόραση με τις reality εκπομπές και κυρίως τις διαφημίσεις.

Παρ’όλα αυτά, κανείς δεν μπορεί να μας επιβάλλει το είδος της μουσικής που ακούμε. Ο άνθρωπος έχει ελεύθερη βούληση. Η ψυχαγωγία, στην οποία ανήκει και η μουσική, είναι συνυφασμένη με την πνευματική καλλιέργεια, με την ανάπτυξη της καλαισθησίας του και την διαμόρφωση του ήθους του. Έτσι, είναι σε θέση να απορρίψει τα μουσικά «σκουπίδια» και να προτιμήσει την ποιοτική μουσική, που εκτός από την μελωδία, την αρμονία και τον ρυθμό, μεταφέρει σημαντικά μηνύματα, τα οποία έχουν αξία για τη ζωή των ανθρώπων.

ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ : ΓΝΗΣΙΑ ΚΑΙ " ΕΤΕΡΟΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ " Γιατί οι νέοι προτιμούν τη ΄" νόθη" ψυχαγωγία

της μαθήτριας της Α΄ Λυκείου   Βεργούλια  Ιφιγένειας

 Ο πολιτισμένος άνθρωπος επινόησε και καθιέρωσε,ατομικά και συλλογικά,τρόπους,λειτουργίες που ικανοποούν τις ανάγκες που έχουν σχέση με το πνεύμα και την ψυχή του άνθρωπου.Γενικότερα,η λέξη "ψυχαγωγία " υποδηλώνει την αγωγή της ψυχής. Οτιδήποτε,επομένως, θέλγει, τέρπει, συγκινεί, διασκεδάζει   την ψυχή του άνθρωπου μπορεί να θεωρηθεί ψυχαγωγία. Οι τρόποι ψυχαγωγίας διαφέρουν λίγο πολύ από εποχή σε εποχή και από κοινωνία σε κοινωνία.Έχουν άμεση σχέση με τις πεποιθήσεις,τις ασχολίες, τις αξίες, τις αισθητικές αντιλήψεις, το πνευματικό επίπεδο, αλλά και το φυσικό περιβάλλον στο οποίο ζούν οι άνθρωποι.

           Ιδιαίτερα αναγκαία είναι η ψυχαγωγία για το σύγχρονο άνθρωπο,εξαιτίας του τρόπου ζωής που επικρατεί στην εποχή μας.Η αποξένωση του ανθρώπου από τη φύση,από τη δημιουργική εργασία και απο τους συνανθρώπους του,οι γρήγοροι και εξαντλητικοί ρυθμοί ζωής,το άγχος,η εξιδίκευση και η  συνακόλουθη πνευματική μονομέρεια,η τυποποιημένη και μονόπλευρη ζωή που επιβάλλει ο καταναλωτισμός,και ο αναξιοποίητος ελεύθερος χρόνος δημιουργούν ένα πλέγμα συνθηκών μέσα στις οποίες ο σύγχρονος άνθρωπος ασφυκτιά.Για να διατηρήσει,λοιπόν,την ψυχική και σωματική του ευεξία έχει ανάγκη από  ευχάριστους και επωφελείς τρόπους ψυχαγωγίας.

           Την ανάγκη αυτή έχουν ήδη σπεύσει να εκμεταλλευτούν με κάθε τρόπο οι σύγχρονες βιομηχανίες μαζικής ψυχαγωγίας.Με τη σκέψη ότι ο άνθρωπος δε "χαλαει λεφτα" όταν δουλεύει, αλλά όταν ψυχαγωγείται,τη μετέτρεψαν σε κερδοσφόρα επεχείρηση,την εμπορευματοποίησαν. Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια,τα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης και ο μαζικός τουρισμός είναι μερικά πειστικά παραδείγματα τέτοιας ψυχαγωγίας.

           Βέβαια,ο τρόπος που αντιλαμβάνεται ο καθένας την ψυχαγωγία του ποικίλλει.Έχει άμεση σχέση με την ηλικία,την ψυχοσύνθεση,τις συνήθειες,τα ενδιαφέροντα,το μορφωτικό επίπεδο,το γενικότερο τρόπο ζωής του,καθώς και με τις δυνατότητες που του παρέχει το περιβάλλον,φυσικό και κοινωνικό, μέσα στο οποίο ζει,τις διεξόδους που του προσφέρονται,αλλά και την ευχέρεια,κυρίως την οικονομική,που έχει να τις αξιοποιεί. Επομένως η ψυχαγωγία χωρίζεται σε δύο κατηγορίες,την γνήσια και τη νόθη ψυχαγωγία.

           Μορφές της γνήσιας ψυχαγωγίας αποτελούν η επικοινωνία με φιλικά πρόσωπα,τα ταξίδια,η επαφή με τη φύση,η άθληση και η επαφή με έργα τέχνης(μουσική,κινηματογράφος,χορός,λογοτεχνία,θέατρο κ.ά). Η γνήσια ψυχαγωγία στοχεύει στη συμμετρική ανάπτυξη των τριών υποστάσεων του ανθρώπου(ψυχή,πνεύμα και σώμα). Βασίζεται κυρίως σε διαχρονικής αξίας πρότυπα δράσης και συμπεριφοράς, δημιουργώντας καινούργια και επιφέρει την εσωτερική γαλήνη προσφέροντας εναύσματα για γόνιμο προβληματισμό και περισυλλογή. Τέλος καλλιεργεί τις διαπροσωπικές σχέσεις,ενεργοποιεί το άτομο σε ποικίλους τομείς του συλλογικού βίου και συμβάλλει στην κοινωνικοποίηση του ατόμου.

           Αντιθέτως όταν αναφερόμαστε στην νόθη ψυχαγωγία οι μορφές της είναι η παρακολούθηση χαμηλής ποιότητας πολιτιστικών έργων (εμπορικό θέαμα ή ακρόασμα, πρόγραμμα ευτελούς αισθητικής) από τα μεσα μαζικής ενημέρωσης, το διαδίκτυο, το θέατρο ή τον κινηματογράφο, η διασκέδαση σε νυχτερινά κέντρα με αμφίβολης ποιότητας προγράμματα και τα ηλεκτρονικά, τυχερά παιχνίδια.Επίσης είναι η μαζική εκτόνωση στο γήπεδο μέσω εκδηλώσεων χουλιγκανισμού  και η καταφυγή σε τεχνητούς παραδείσους με τη χρήση επικίνδυνων για τη σωματική και πνευματική υγεία ουσιών (τοξινομανία,αλκοολισμός). Η νόθη ψυχαγωγία  ερεθίζει και αναπαράγει σωματικές ανάγκες, ορμές και ένστικτα, στηρίζεται σε εφήμερα είδωλα και ικανοποιεί πρόσκαιρες επιθυμίες.Αλλοτριώνει και απομονώνει τον άνθρωπο προκαλώντας κορεσμό στον άνθρωπο ο οποίος καταλήγει στην καταθλιψη και την πλήξη και σε αρκετές περιπτώσεις το άτομο οδηγείται σε επικίνδυνες, για την ψυχική και σωματική του υγεία,επιλογές. Τέλος η νόθη ψυχαγωγία είναι ετεροκατευθυνόμενη ως προϊόν της μόδας και της βιομηχανίας του ελεύθερου χρόνου.

           Ένα όμως αξιοσημείωτο γεγονός είναι η ροπή των νέων προς τη νόθη ψυχαγωγία αν και τους καταστρέφει πνευματικά και σωματικά. Τα αίτια της ροπής αυτής είναι:

          -Το υλιστικό πνεύμα της εποχής,η πνευματική μονομέρεια και η τυποποίηση αφενός παρεμποδίζουν τις πνευματικές δραστηριότητες και αφετέρου προωθούν την ομοιομορφία,την τυποποίηση,την μαζικότητα και την παθητική(οχι κριτική-οχι προσωπικά επιλεγμένη) αποδοχή τους.

          -Οι ταχύτατοι και εξοντωτικοί ρυθμοί ζωής καταπονούν ψυχικά και πνευματικά το σύγχρονο άνθρωπο και τον οδηγούν σε επιλογές εκτόνωσης που δεν απαιτούν πνευματική ενεργοποίηση και εγρήγορση,προβληματισμό.

          -Η προβολή και η καταλυτική επιρροή της "μαζικής κουλτούρας της διασκέδασης" και των προτύπων της που προβάλλονται από τα Μ.Μ.Ε και τη διαφήμιση για την εξυπηρέτηση οικονομικών συμφερόντων. Αυτή η παραγωγή μαζική υποκουλτούρας περιορίζει τα περιθώρια ποιοτικών επιλογών.

          -Το γενικότερο πνεύμα μιμητισμού και ξενομανίας καθώς και η τάση των νέων να ακολούθουν τα ρεύματα της εποχής και να αντιδρούν στις υποδείξεις των μεγαλυτέρων για τρόπους ψυχαγωγίας που δεν συνάδουν με τη φύση και τις επιλογές των νέων.

          -Η έλλειψη ερεθισμάτων και κινήτρων για ποιοτική ψυχαγωγία καθώς και η υποβάθμιση της ανθρώπινης αξίας με χαρακτηριστικά την αποπνευματικοποίηση και την επικοινωνιακή κρίση.

           Τέλος η ψυχαγωγία έχει και πολιτική διάσταση. Φαινομενικά δεν υπάρχει σχέση ανάμεσα στην ψυχαγωγία του ανθρώπου και στη διαμόρφωση της πολιτικής του συνείδησης και πολιτικής του ωριμότητας.  Επειδή όμως η ψυχαγωγία είναι συνυφασμένη με την πνευματική καλλιέργεια του ανθρώπου, με την ανάπτυξη της καλαισθησίας του και τη διαμόρφωση του ήθους του- άρα και με την ηθική-,  δεν μπορεί, στο βαθμό που η πολιτική σχετίζεται άμεσα ή έμμεσα με όλα αυτά, παρά να έχει σχέση με την  πολιτική, έστω κι αν η σχέση τους δεν είναι προφανής.

           Και δεν είναι προφανής, γιατί η έννοια της πολιτικής σήμερα περιορίζεται στις εκλογικές διαδικασίες και σε ανούσιες τηλεοπτικές φραστικές αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε εκπροσώπους των κομμάτων. Πολιτική όμως δεν είναι μόνο αυτά' πολιτική σημαίνει υπεύθυνη συμμετοχή του πολίτη στα κοινά και στη λήψη αποφάσεων που αφορούν την ζωή του, σημαίνει προβληματισμός,  γνώση, ελεύθερη και ισότιμη ανταλλαγή απόψεων,  σημαίνει έλεγχος της εξουσίας και προστασία των δικαιωμάτων του πολίτη, σημαίνει σεβασμός και ενσυνείδητη πειθαρχία στους νόμους της πολιτείας, σημαίνει ανεκτικότητα και λύση των προβλημάτων που ανακύπτουν στις σχέσεις των πολιτών ή στις διεθνείς σχέσεις με ειρηνικό τρόπο, σημαίνει πειθώ, όχι βία, σημαίνει μόρφωση και ευημερία όλων των πολιτών. Τα στοιχεία αυτά της πολιτικής δεν είναι καθόλου άσχετα με την ψυχαγωγία και ιδιαίτερα με τις ψυχαγωγικές μορφές λόγου, όπως είναι η λογοτεχνία -ποίηση και πεζογραφία-, το θέατρο, ο κινηματογράφος, το καλό τραγούδι. Η ψυχαγωγία καλλιεργεί πνευματικά τον άνθρωπο, βελτιώνει τα αισθητικά του κριτήρια και τον κάνει ηθικά καλύτερο.  Γίνεται, επομένως, και καλύτερος πολίτης, παρόλο που τα καθαρά ψυχαγωγικά μέσα (τα έργα της τέχνης) δεν έχουν συνήθως άμεσες πολιτικές  αναφορές. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που στην αρχαία Αθήνα ο Περικλής έκρινε απαραίτητο να παρακολουθούν όλοι οι πολίτες τους δραματικούς αγώνες και γι΄αυτό καθιέρωσε τα θεωρικά.

           Αντίθετα, όταν υποχωρεί η ψυχαγωγία και υποκαθίσταται από τη διασκέδαση και τη μαζική παθητική "κουλτούρα", το μορφωτικό επίπεδο των πολιτών  χαμηλώνει και εμφανίζονται ευκολότερα φαινόμενα που εκφυλιζουν την πολιτική ζωή και υπονομεύουν τη δημοκρατία.Τέτοια φαινόμενα είναι η ομοιομορφία, η παθητικότητα, ο αποπροσανατολισμός, ο λαϊκισμός, η χειραγώγηση, η μισαλλοδοξία, ο φανατισμός και ο χουλιγκανισμός. Στις περιπτώσεις αυτές η πολιτική σκηνή μετατρέπεται σε αρένα.

Η μουσική είναι διαχρονικός τρόπος ψυχαγωγίας για τον άνθρωπο

            του μαθητή της  Α΄ Λυκείου  Νίκου   Κάππα-Μαρκόβη

     Αναμφισβήτητα  η μουσική ήταν είναι και θα είναι τρόπος ψυχαγωγίας για τον άνθρωπο.Από τα αρχαία χρόνια διαπιστώνουμε ότι η μουσική αποτελούσε μέσο αγωγής για τον άνθρωπο.Μέχρι και σήμερα η μουσική χαρακτηρίζει την ποιότητα της ζωής και παίζει σημαντικό ρόλο στην ψυχολογία του ανθρώπου.

     Τα αρχαία χρόνια  ανακαλύπτουμε σύμφωνα πάντα με τις πληροφορίες μας ότι ο άνθρωπος άκουγε μουσική. Μάλιστα στην αρχαία Ελλάδα η μουσική ήταν απόλυτα συνυφασμένη με την καθημερινότητα όλων των ανθρώπων  και σαν μια σύνθετη  καλλιτεχνική και πνευματική έκφραση είχε ιδιαίτερη θέση σε όλες της εκδηλώσεις προσωπικής και κοινωνικής ζωής. Η μουσική είχε κυρίως εορταστικό χαρακτήρα  αλλά σύντομα ήρθε η ένταξη της στις καθημερινές σκληρές στιγμές της ζωής αλλά και στις τελετές θανάτου τα λεγόμενα μοιρολόγια. Ακόμη  στην αρχαία Ελλάδα η μουσική αποτελούσε ένα από τα βασικά μαθήματα στο πλαίσιο της παιδείας των νέων,ενώ η διασύνδεσή της ειδικότερα με την Ποίηση και το Θέατρο έπαιξε τεράστιο ρόλο.Χάρη σε αυτή διασώθηκαν και αριστουργήματα όπως τα Ομηρικά έπη και οι Τραγωδίες.

      Η μουσική όμως δεν αποτέλεσε μέσω ψυχαγωγίας μόνο στην αρχαία Ελλάδα. Διαχρονικά   η μουσική αποτελεί ένα από τα μέσα ψυχαγωγίας.Αντίθετα όμως με τότε,σήμερα το ποσοστό των παιδιών που μαθαίνουν ένα μουσικό όργανο είναι πολύ μικρό(σύμφωνα με τις στατιστικές μελέτες).Οι περισσότερο νέοι επιλέγουν να ακούν ξενόφερτα είδη μουσικής  είτε αγοράζοντας κάποιο CD είτε κατεβάζοντας την από το διαδίκτυο.Αν και οι περισσότεροι νέοι  προτιμούν την ξένη μουσική δεν μπορούμε να πούμε ότι απουσιάζει από τη ζωή των νέων η Ελληνική. Βέβαια ελάχιστο είναι το ποσοστό των νέων που ακούει την κλασσική μουσική.  Αυτό συμβαίνει διότι προτιμούν την παγκόσμια μουσική κυρίως την σύγχρονη. Η μουσική για τους περισσότερους νέους είναι τρόπος ζωής,  τρόπος έκφρασης και για αυτό το λόγο η μουσική υπάρχει παντού στη ζωή όλων και είναι  ο ποιο εκφραστικός τρόπος διασκέδασης.

         Η μουσική ήταν πάντα ένας τρόπος ψυχαγωγίας και έπαιζε σημαντικό ρόλο στις ζωές των ανθρώπων,αφού  λειτουργεί ως ανάγκη για όλους και η ζωή χωρίς την μουσική θα φάνταζε μονότονη.

                                                                                                                                

Αθλητισμός ψυχολογία και υγεία

Του μαθητή της α' Λυκείου Τάσου Λαμπαδάρη

Η άθληση είναι πολλαπλά ωφέλιμη για την υγεία και επιδρά θετικά στην ψυχοσυναισθηματική ισορροπία του ανθρώπου .Ανεξάρτητα από την ηλικία ή το φύλο , η συστηματική άσκηση του σώματος συμβάλλει στην καλύτερη αυτοεκτίμηση και στο να υπάρχουν λιγότερα προβλήματα της σωματικής και ψυχικής υγείας . Βοηθά τους ανθρώπους να ανεβάσουν το ηθικό τους να νιώσουν πιο ξεκούραστοι αλλά και πιο ζωντανοί .Η ψυχολογία ανεβαίνει και ο οργανισμός του ανθρώπου είναι έτοιμος να ψυχαγωγηθεί .

Αρχικά πολλές έρευνες που έχουν γίνει μέχρι σήμερα έχουν τεκμηριώσει τις θετικές επιδράσεις της σωματικής άσκησης στην ψυχολογία των ανθρώπων .Μάλιστα ορισμένες έδειξαν ότι σε ασθενείς με κατάθλιψη η σωματική άσκηση βοηθούσε όσο και τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα . Επίσης το στρες υποχωρεί πιο εύκολα μετά από μία αθλητική δραστηριότητα όπως το περπάτημα και το κολύμπι και τα αποτελέσματα είναι καλύτερα σε σχέση με άλλες τεχνικές χαλάρωσης . Ο αθλητισμός επίσης επιδρά στον εγκέφαλο και προσφέρει θετικά αποτελέσματα στη ψυχική διάθεση . Αυτό επιτυγχάνεται με πολλούς τρόπους : Λόγω της σωματικής άσκησης αυξάνεται η συγκέντρωση σεροτονίνης στον εγκέφαλο . Η σεροτονίνη επιδρά στην ψυχική διάθεση , συμμετέχει στη μετάδοση νευρικών ώσεων και μπορεί να έχει μια λειτουργία στον έλεγχο της διάθεσης και στην κατάσταση της συνείδησης . Επιπλέον η παραγωγή ενδορφινών αυξάνεται μετά από έντονη άσκηση .Οι ενδορφίνες είναι πεπτίδια και παράγονται από τον εγκέφαλο και έχουν παυσίπονη δράση .Δρουν στον ψυχισμό και μπορούν να προκαλέσουν ευφορία .

Η άθληση εκτός από τα θετικά που προσφέρει στη ψυχική διάθεση των ανθρώπων είναι ωφέλιμη και για την υγεία τους και ειδικά στην πρόληψη πολλών ασθενειών .Ακόμη βοηθά στην καταπολέμιση της παχυσαρκίας η οποία έχει λάβει μεγάλες διαστάσεις σήμερα .

Τον αθλητισμό μπορούμε να τον διακρίνουμε σε τρεις μεγάλες κατηγορίες : τον πρωταθλητισμό , τον μαζικό αθλητισμό και τον θεραπευτικό .Ο θεραπευτικός εφαρμόζεται σήμερα συστηματικά στην αποκατάσταση έπειτα από εγχείριση bypass και έμφραγμα μυοκαρδίου και στην αντιμετώπιση της υπέρτασης και σακχαρώδη διαβήτη .Ιδιαίτερης μνείας χρήζει και ο πρωταθλητισμός επειδή θαυμάζοντας τους αθλητές παρακινούμαστε όλοι να αθληθούμε .Πρωταθλητισμός σημαίνει συστηματική καθημερινή άσκηση με υψηλές σωματικές επιβαρύνσεις σε καθημερινή βάση που πρέπει να υποστηριχτούν από την καρδιά και το αγγειακό σύστημα αναγκάζουν την καρδιά να υποστεί ''προσαρμογή'' προκειμένου να ανταποκριθεί επιτυχώς .

Με βάση όλα τα παραπάνω συμπεραίνουμε ότι όλοι πρέπει να αθλούμαστε καθημερινά και συστηματικά για να μας φύγει το άγχος και το στρες που κουβαλάμε από την καθημερινότητα έτσι ώστε να μπορέσουμε και να διασκεδάσουμε .

Πηγές :http://www.medlook.net/article.asp?item_id=1125

http://www.inews.gr/158/athlitismos-kai-kardia-ti-prepei-na-prosechoume.htm

αθλητισμός και κοινωνία

της μαθήτριας της α΄Λυκείου Χριστίνας Μαλακασιώτη

Ο αθλητισμός είναι ένας κοινωνικός θεσμός ο οποίος σε μεγάλο βαθμό αντικατοπτρίζει την ίδια την κοινωνία και τον πολιτισμό της μέσα στην οποία εντάσσεται .Ιδιαίτερα σημαντική είναι η συμβολή των ομαδικών αθλημάτων ,διότι μέσα από αυτό εντάσσονται οι προσπάθειες του αθλητή με το σύνολο και μέσω αυτού ενδυναμώνεται η ομαδικότητα ,η συνεργασία,η ικανότητα στρατηγικής και υπακοής όπως και η ικανότητα του αθλητή να παίρνει πρωτοβουλίες και η προσπάθειά του να επιτύχει έναν ομαδικό στόχο .

Η ψυχαγωγία είναι σημαντική πτυχή του αθλητισμού .Η τόνωση,η αναζωογόνηση,η εγρήγορση,η πρόκληση έντονων συναισθημάτων ,όλα συνεισφέρουν στο ανέβασμα της προσωπικότητας και του ψυχικού κόσμου των ανθρώπων σε υψηλότερα επίπεδα .Γι΄αυτό εργαζόμενοι συγκρότησαν ερασιτεχνικούς συλλόγους σε τοπικό επίπεδο ,ενώ μαθητές και σπουδαστές φτιάχνουν δικές τους ομάδες στα σχολεία ή στις σχολές αντίστοιχα .Όλοι οι άνθρωποι βλέπουν τον αθλητισμό ως μια δημιουργική έξοδο για τον ελεύθερο χρόνο τους ,που βελτιώνει το βιοτικό τους επίπεδο .

Επίσης ο αθλητισμός συνεισφέρει στην και στην ψυχαγωγία του θεατή (παθητικός αθλητισμός) .Την ώρα ενός αγώνα ο άνθρωπος γίνεται ο ίδιος δέκτης της καταβολής κάθε προσπάθειας από τους αθλούμενους και παρακινείται από αυτούς που έχουν αθληθεί,αποκτώντας υγιή πρότυπα και διαμορφώνοντας τον τρόπο ζωής του σύμφωνα με υγιής συνήθειες.Με αυτό τον τρόπο βελτιώνει ακόμα και την ίδια του τη προσωπικότητα .

Ωστόσο ,παρά τα θετικά που μας προσφέρει ο αθλητισμός, στη σημερινή εποχή υπάρχει διαστρέβλωση του αθλητισμού και των αθλητικών προτύπων .Ο αθλητισμός είναι ένα κοινωνικό αγαθό ,αλλά ταυτόχρονα και αντικείμενο εμπορευματοποίησης λόγω της υποβάθμισης του από την ίδια την κοινωνία.Υπάρχουν κάποιοι που θέλουν να περάσουν την άποψη ότι πρέπει να βλέπουμε τον αθλητισμό ως μέσο είσπραξης χρημάτων και όχι σαν ψυχαγωγικό μέσο.Τους δε αθλητές σαν ''πιόνια'' για την πραγματοποίηση αυτού του σκοπού .Ο αθλητισμός μετατρέπεται σε ''σκουπίδι'' , χάνει τα μαζικά του χαρακτηριστικά , χάνεται η ουσία της άθλησης και τα ιδεώδη και με την νίκη να είναι έρμαιο στα χέρια ιδιωτικών διαφημιστικών εταιριών που σπονσοράρουν τους αθλητές .

Μία άλλη αρνητική πτυχή του αθλητισμού και πιο συγκεκριμένα του ποδοσφαίρου , είναι η πολιτικοποίηση του .Κάποιοι πολιτικοί εμπλέκονται με ποδοσφαιρικές ομάδες για δικό τους συμφέρον και όχι για την προώθηση του ίδιου του αθλήματος ,αλλά για την προσωπική τους προβολή και κύρος .Για παράδειγμα ,όταν ένας βουλευτής εκλέγεται και παίρνει πολλούς ψήφους από ανθρώπους μιας ποδοσφαιρικής ομάδας τότε ο συγκεκριμένος βουλευτής προσφέρει χρήματα για την προώθηση αυτής της ομάδας .Ωστόσο ο βαθύτερος λόγος που συμβάλλει είναι η αύξηση της δημοτικότητας του .Γι αυτό όλος ο κόσμος συμφωνεί ότι η πολιτική δεν θα πρέπει να εμπλέκεται όχι μόνο με το ποδόσφαιρο ,αλλά γενικότερα με τον αθλητισμό .

Με την αύξηση των παραγωγικών δυνάμεων προωθήθηκαν και οι ανάγκες .Στον καπιταλισμό ο αθλητισμός γίνεται κύρια ανάγκη της εργατικής τάξης , η οποία μέσω της ενασχόλησης με τον αθλητισμό προσπαθούσε να ξεχάσει τις κακουχίες και τις δυσκολίες της ζωής .Επίσης και στην εποχή της χούντας οι πολιτικοί αρχηγοί χειραγωγούσαν τους ανθρώπους να ασχολούνται με το ποδόσφαιρο έτσι ώστε να απορροφούνται και να μην ασχολούνται με τα πολιτικά θέματα .

Τέλος , παρά τα αρνητικά που προσφέρει ο αθλητισμός στο ευρύτερο κοινό το μόνο σίγουρο είναι ότι μας βοηθάει στην διαμόρφωση της προσωπικότητας αλλά και στην ενίσχυση των κοινωνικών σχέσεων .Συμπέρασμα είναι ότι ο αθλητισμός είναι ωφέλιμος στη ζωή μας , αλλά με μέτρο και όχι πλήρη απορρόφηση .

πηγές :http://www.news12.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=2520:athlitismos-kai-koinonia&catid=70:arthra-apopseis&Itemid=369

http://ecsred.wordpress.com/2008/04/26/%CE%91%CF%86%CE%B9%CE%AD%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CE%AD%CE%BD%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B8%CE%BB/

http://www.elassona.com.gr/news/content/view/1372/34/lang,el/

Χορεύοντας με την ιστορία

της μαθήτριας της Α΄Λυκείου  Θεοδώρου Γεωργίας

Χορός στην αρχαία Ελλάδα

Τό τραγούδι και ο χορός χρησιμοποιούνταν στη μουσική εκπαίδευση της πρώιμης Ελλάδας. Τούτη τη λειτουργία τους την έχασαν στον νέο, διανοητικό κόσμο, και επεβίωσαν (ιδιαίτερα στην Αθήνα) μόνο ως υψηλά εκλεπτυσμένες μορφές τέχνης. O Πλάτων διαισθάνθηκε πως δεν υπήρχε τίποτα στη σύγχρονη εκπαίδευση που μπορούσε να τα αντικαταστήσει. Στους Νόμους του, λοιπόν, διακήρυξε πως ο αρχαίος ελληνικός κυκλικός χορός έπρεπε να αναγεννηθεί και να καταστεί ένα από τα θεμελιώδη στοιχεία της εκπαίδευσης».

Η Φύση του Ελληνικού Χορού

Τρία είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του ελληνικού χορού. Αρχικά, ένας συνδυασμός προφορικών και μη όψεων, κατόπιν η μιμητική του διάσταση και τέλος η ιδιαίτερα παιχνιδιάρικη φύση τούτης της πιο σοβαρής μορφής τελετουργικής επικοινωνίας. Οι ουσιαστικοί δεσμοί ανάμεσα στο τραγούδι και το χορό είναι ο ρυθμός και η κίνηση. Όπως υπάρχει φωνητική κίνηση, όταν η φωνή υψώνεται ή πέφτει ανάλογα με τον τόνο, (μέλος), έτσι και το σώμα ανταποκρίνεται με κινήσεις και χειρονομίες στο ρυθμό.

Για την Ελλάδα η λέξη μουσική σήμαινε σχεδόν αποκλειστικά μουσική, τραγούδι, ποίηση και ρυθμική κίνηση, όπως φαίνεται σε αγγεία της ύστερης Γεωμετρικής περιόδου. Το δεύτερο μείζον χαρακτηριστικό της χορείας είναι η μιμητική της φύση. H μίμηση είναι στην προκειμένη περίπτωση έκφραση της επιθυμίας για επανάληψη της αρχέτυπης ιερής πράξης. Η φυλή που ετοιμάζεται να πολεμήσει, θα χορέψει πολεμικό χορό και θα προ-απεικονίσει την έκβαση της μάχης.

Οι μιμητικές ικανότητες του χορού οδηγούν στο τρίτο και πιθανώς δυναμικότερο χαρακτηριστικό του χορού, την παιχνιδιάρικη φύση του και την ευχαρίστηση που παρέχει. Η ικανότητα για παιχνίδι είναι το καλύτερο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης, αφού οδηγεί στις πιο κατάλληλες μορφές λατρείας. Επίσης, δίνει έμφαση στις ευχάριστες και παιχνιδιάρικες όψεις του χορού με ετυμολογικούς όρους. Οι θεοί εφηύραν τη λέξη χορός εξαιτίας της χαράς που προσφέρει.

Ο χαρακτηρισμός του χορού ως μορφή μίμησης για σοβαρούς θρησκευτικούς και ηθικούς σκοπούς είναι το κατάλληλο θεμέλιο για να εξετάσουμε τον τελετουργικό χορό στην αρχαία Ελλάδα. Ουσιαστικά πρόκειται για μια υψηλή μορφή ομαδικής λατρείας. Η δραστηριότητα του χορού είναι μια πολιτισμική μορφή παιχνιδιού, η οποία σε συνδυασμό με το τραγούδι και τη θυσία γίνεται τελετουργική δραστηριότητα, απαραίτητη για κάθε μέλος της κοινότητας.

Τα Δήλια περιελάμβαναν αγώνες τραγουδιού και χορού. Επίσης, τα Παναθήναια ή άλλοι εορτασμοί των Αθηνών της κλασικής περιόδου είχαν το χαρακτήρα των αγώνων, με κεντρικό θέμα τους χορικούς διαγωνισμούς. Οι Ολυμπιακοί αγώνες, που έμειναν στην ιστορία για τα φυσικά τους αθλήματα, ήταν μια ευκαιρία για χορικούς διαγωνισμούς σε πανελλαδική βάση. Συνεπώς, ο χορός ως ιδέα διαθέτει μια ανταγωνιστική φύση, η οποία βρίσκεται σε απόλυτη αρμονία με την ομαδική μορφή του. Είναι η ευκαιρία του κύκλου για ομαδική λατρεία και του ατόμου για παράθεση των καλύτερων ικανοτήτων του.

Ο Χορός του Πολέμου και η Τελετή της Ενηλικίωσης

Ο χορός είναι τόσο παλιός όσο και ο πόλεμος. Από αρχαιοτάτων χρόνων υπήρξε μια αμοιβαία επιρροή ανάμεσα σε αυτές τις δύο σφαίρες δραστηριότητας. Ο χορός μπορεί να είναι μια φυσική και ψυχολογική προετοιμασία για τον πόλεμο. Μπορεί να είναι ευχαριστία για τη νίκη, μυητική τελετή ενηλικίωσης των εφήβων. Για παράδειγμα, ο πυρρίχιος ήταν μια έκφραση της πολεμικής δραστηριότητας και έπαιζε σημαντικό ρόλο στην πολεμική εκπαίδευση ή τη λατρεία πολεμικών θεοτήτων.

Σε όλο τον ελληνικό κόσμο η αποφασιστική μετάβαση από την παιδική ηλικία στον ανδρισμό γινόταν μέσω της πολεμικής εκπαίδευσης. Ωστόσο, οι μουσικές ασκήσεις ήταν σημαντικές για την εκπαίδευση ενός στρατιώτη από την αρχαϊκή ακόμη περίοδο.

Η απόδοση των όπλων στους έφηβους ήταν μια ιεροφάνεια. Τα όπλα ήταν ιερά και ανήκαν στην πολιτεία, η οποία αποδίδοντάς τα τελετουργικά στους έφηβους, τους αναγνώριζε πλέον ως ενήλικες. Ανάμεσα στις υποχρεώσεις των νεαρών εφήβων ήταν η εκτέλεση του πυρρίχιου, ενός πολεμικού χορού με όπλα, κατά τη διάρκεια του οποίου ο έφηβος κρινόταν για την ικανότητά του στο χειρισμό των όπλων που του πρόσφερε η πολιτεία. Αφέντρα του πυρρίχιου ήταν η θεά Αθηνά. Τα όπλα και η μάχη εμπλέκονται στον κοσμογονικό μύθο των Ελλήνων, γεγονός που ερμηνεύει τη θρησκευτική τους ένδυση σε τελετουργικά χορικά δρώμενα. Τα όπλα είναι τα μέσα για την προστασία του ιερού τόπου στον οποίο διεξάγεται ο χορός. Ένα τελευταίο ότι συνδέεται θρησκευτικά με μια προστάτιδα θεότητα. Σημαντικό κομμάτι της λατρείας αυτής της θεότητας είναι ο χορός. Τελετές ενηλικίωσης υπάρχουν και για τις γυναίκες στην αρχαία Ελλάδα. Η σημαντικότερη ίσως ήταν τα Αρκτεία, ένας τελετουργικός γιορτασμός κατά τη διάρκεια του οποίου τα νεαρά κορίτσια, οι άρκτοι, με χορό και συλλογικές δραστηριότητες τελούσαν το μυστήριο της άρκτου, στην αττική λατρεία της Αρτέμιδας Βραυρωνίας. Εδώ ο χορός είναι το κεντρικό θέμα και δεν μπορεί να απομονωθεί ως μοναδιαίο στοιχείο. Τα νεαρά κορίτσια, δεν ήταν μικρότερα των πέντε ετών και μεγαλύτερα των δέκα. Τα μικρά κορίτσια εμφανίζονται ντυμένα, ενώ τα μεγαλύτερα γυμνά από τη μέση και πάνω.

Διαφορετική είναι η εικόνα στην τελετουργική ταφή του ηρωικού νεκρού. Ο Αχιλλέας διατάζει τους Μυρμιδόνες να κυκλώσουν το σώμα του νεκρού αρχηγού και να έρθουν όσο κοντύτερα γίνεται μαζί με τα άλογα και να κυκλώσουν το σώμα του Πάτροκλου τρεις φορές. Ο κυκλικός χορός είναι εδώ μια υπενθύμιση της συντροφικότητας των πολεμιστών, αλλά και μια πράξη καθιέρωσης συνόρων, τα οποία κανείς δεν μπορεί να διαβεί και να ατιμάσει το νεκρό. Ο Αριστοτέλης αναφέρει πως ο πυρρίχιος στην πραγματικότητα προήλθε από τον Αχιλλέα, που χόρεψε ένοπλος γύρω από το νεκρό σύντροφό του.

Βικιπαίδεια

Ο ΧΟΡΟΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ

Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, ο χορός, σε συνδυασμό με το αναπόσπαστο κομμάτι τους, το τραγούδι, αποτέλεσε ένα ισχυρό όπλο ενάντια στην αλλοτρίωση και την απώλεια της Εθνικής συνείδησης. Είναι σημαντικό να επισημανθεί ότι τη περίοδο αυτή γεννιούνται και νέα είδη χορών που περιγράφουν ηρωικά κατορθώματα και μεγάλες στιγμές της Ελλάδας, πράγμα που ενίσχυε ακόμη περισσότερο την ηθική αντίσταση των υπόδουλων. Τέτοιοι χοροί είναι ο «Καγκελευτός» στην Χαλκιδική, η «Μακρυνίτσα» στην Νάουσα και ο «Χορός του Ζαλόγγου» στην Ήπειρο.

Οι κλέφτικοι χοροί, εξ άλλου, ήταν στενά συνδεδεμένοι με την στρατιωτική προετοιμασία και την ψυχαγωγία των άτακτων στρατιωτικών σωμάτων των κλεφταρματολών.

Mετά την απελευθέρωση και την δημιουργία του πρώτου ελληνικού κράτους, παρατηρείται μια γνήσια παραδοσιακή έκφραση στους χορούς και την μουσική που επηρεάσθηκαν είτε από την ιστορία των περιοχών απ’ όπου προέρχονται είτε από την ομορφιά του ελληνικού τοπίου.

Διον.Κ.Παρούτσας

Διονύσιος. Κ. Παρούτσας

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΙΚΟΥ ΧΟΡΟΥ

Προϊστορία. Ο πρώτος χορός ήταν μια πράξη ιερή. Ίχνη του βρίσκουμε στις τοιχογραφίες των σπηλαίων γύρω στο 14.000 π. Χ. Οι προϊστορικοί άνθρωποι δίνουν θεϊκή υπόσταση σε ό, τι βρίσκεται γύρω τους. Χρησιμοποιούν το χορό ως προετοιμασία για κυνήγι, για πόλεμο για να επικοινωνήσουν σημαντικά γεγονότα.

Αίγυπτος. Ο χορός συνεχίζει να υπάρχει σε όλη την προϊστορική περίοδο . Εκεί όμως που θα γνωρίσει την πρώτη άνθησή του είναι η Αρχαία Αίγυπτος των Φαραώ. Ο χορός γίνεται το κυρίαρχο μέσο της θρησκευτικής έκφρασης αλλά παράλληλα χρησιμοποιείται και ως μορφή λαϊκής και αυλικής διασκέδασης.

Αρχαία Ελλάδα. «Ο χορός είναι δώρο των θεών», θα πει ο Πλάτωνας. Ο χορός των αρχαίων Ελλήνων γεννιέται στην Κρήτη. Γίνεται, για αυτούς ένα ολοκληρωμένος τρόπος να ζούνε στον κόσμο γιατί θεωρούν το χορό γνώση, τέχνη και θρησκεία ταυτόχρονα. Αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της εκπαίδευσης των παιδιών αλλά και των πολεμιστών. Από τον Όμηρο ως τους μεγάλους φιλοσόφους, τους ποιητές και τραγωδούς, όλοι εξυμνούν το χορό

Μεσαίωνας. Οι αρχές του μεσαίωνα βρίσκουν το χορό σε παρακμή. Οι Ρωμαίοι που ως λαός έζησε μονάχα με απομιμήσεις, υποβίβασε το χορό. Τον έκανε να χάσει τον θρησκευτικό και εκπαιδευτικό του χαρακτήρα και έγινε αποκλειστικά μέσο ψυχαγωγίας συνδυασμένος με το τσίρκο και την φτηνή παντομίμα.

Αναγέννηση - Ballet de Cour Οι ευγενείς του μεσαίωνα αρχίζουν να μιμούνται τους χορούς των χωρικών. Τον 15^ο αιώνα με την αρχή της Ιταλικής Αναγγένησης ο χορός και άλλα μέσα ψυχαγωγίας, όπως η μουσική και το θέατρο άρχιζαν να ανθίζουν ξανά. Οι αυλικοί χοροί διαδέχονται ο ένας τον άλλο και ταξιδεύουν σε όλη την Ευρώπη. Στις 15 Οκτωβρίου του 1551 γεννιέται το Ballet de Cour. Στο Παρίσι, η Ιταλίδα Αικατερίνη των Μεδίκων για το γάμο της με τον Δούκα της Ορλεάνης και με τη συμμετοχή 9.000 ατόμων θα ανεβάσει το πρώτο οργανωμένο θεατρικό μπαλέτο με τίτλο «Το Κωμικό Μπαλέτο της Βασίλισσας» διάρκειας 5 ωρών. Για πρώτη φορά μετά από πολλούς αιώνες ενώνονται ξανά η μουσική, ο χορός και το θεατρικό δράμα.

Commedia Dell’Arte Στα μέσα του ίδιου αιώνα, από τους περιφερόμενους διασκεδαστές του Μεσαίωνα θα οδηγηθούμε στη Commedia Dell’Arte. Θέαμα υπαίθριο τις περισσότερες φορές όπου ο ηθοποιός όχι μόνο αυτοσχεδιάζει αλλά είναι και μίμος, ακροβάτης, χορευτής, μουσικός και ξιφομάχος.

17ος Αιώνας - Όταν Ένας Χορευτής ήταν Βασιλιάς. Το μπαλέτο έχει τις ρίζες του στην Ιταλία αλλά θα ανθίσει πραγματικά στη Γαλλία. Ο Λουδοβίκος 14^ος στις 30 Μαρτίου του 1661 ιδρύει στο Παρίσι την πρώτη Ακαδημία Χορού, Académie Royale de Danse, όπου αρχικά γίνονται δεκτά μόνο τα αγόρια, καθώς στα θεάματα απαγορεύεται η συμμετοχή των γυναικών. Η είσοδος των γυναικών στην ακαδημία θα επιτραπεί 20 χρόνια μετά την ίδρυση της.

18ος Αιώνας. Τον 18ο αιώνα ο Jean-George Noverre, χορευτής και δάσκαλος χορού, απελευθερώνει τους χορευτές από τα βαριά κοστούμια, τις μάσκες και τις περούκες. Δίνει βάρος στην εκφραστικότητα του ερμηνευτή, πιέζει στο να υπάρχει σενάριο και λογική δομή στα μπαλέτα. Γίνεται έτσι ο δημιουργός του Ballet d’Action, όπου η δράση στηρίζεται πια αποκλειστικά σε χορευτικά βήματα και κινήσεις και η έκφραση των συναισθημάτων πηγάζει από τα πρόσωπα και τα σώματα των χορευτών.

19ος Αιώνας. Το Κίνημα του Ρομαντισμού δεν αφήνει ανεπηρέαστη την τέχνη του χορού. Η δεκαετία 1831-1841 θα ονομαστεί μυθική δεκαετία καθώς οι μπαλαρίνες λατρεύονται από το κοινό, καθορίζουν την μόδα στο ντύσιμο και παραμερίζουν τελείως τους άντρες χορευτές. Πολλοί αντρικοί ρόλοι αυτή την εποχή χορεύονται από γυναίκες. Στις 12 Μαΐου 1832 ανεβαίνει το πρώτο Ρομαντικό Μπαλέτο όπου ενσωματώνει όλα τα ιδεώδη του Ρομαντισμού. Οι καινοτομίες της παράστασης πολλές. Η μπαλαρίνα Marie Taglioni χορεύει για πρώτη φορά στις pointes, καθιερώνεται η μακριά ρομαντική tutu και η χρήση του γκαζιού στο φωτισμό μαζί με τη χρήση σκοινιών που κάνουν τη χορεύτρια να πετάει, δημιουργούν ένα υπερφυσικό θεατρικό θέαμα.

Polka - Waltz - Οι Απαγορευμένοι Χοροί. Η γέννηση της πόλκα χάνεται μέσα σε τσέχικους μύθους. Το 1835 φτάνει στην Πράγα και γίνεται ο κοινωνικός χορός, σύμβολο του 19ου αιώνα. Το βαλς έχει τις ρίζες του στη Γερμανία, αλλά είναι στη Βιέννη. Ενώ οι δύο χοροί ξεκινούν ως χοροί σαλονιών και αρχικά ήταν απαγορευμένοι για τις νέες κοπέλες της αριστοκρατίας.

Από τον Ρομαντισμό στον Ακαδημαϊσμό. Με το τέλος του Ρομαντισμού ο χορός αρχίζει να παρακμάζει. Είναι όμως η Ρωσία που στα τέλη του 19ου αιώνα θα σώσει το μπαλέτο. Από το 1738 υπήρχε στην Αγία Πετρούπολη, η Αυτοκρατορική Σχολή Χορού (γνωστή σήμερα ως Ακαδημία Vaganova) και οι Τσάροι ήταν φανατικοί θαυμαστές του μπαλέτου. Έτσι η αυλή τους γίνεται το καταφύγιο πολλών σπουδαίων καλλιτεχνών της εποχής. Η παράδοση του κλασσικού χορού θα κρατηθεί ζωντανή, η τεχνική θα απογειωθεί και θα επηρεάσει όλες τις επόμενες γενιές μέχρι σήμερα.

20ος Αιώνας. Ο ερχομός του 20ου αιώνα συνοδεύεται από μεγάλες αλλαγές στις επιστήμες, τις δομές της κοινωνίας, στις τέχνες ακόμη και στις θρησκείες, τον συγκλονίζουν 2 φοβεροί παγκόσμιοι πόλεμοι και καταρρίπτονται ή αμφισβητούνται όλα τα παραδοσιακά δόγματα.

Οι τέχνες απορρίπτουν τον Ακαδημαϊσμό και ψάχνουν μια νέα γλώσσα για να εκφράσουν τις ανάγκες και τα αισθήματα της εποχής. Οι χορευτές ανακαλύπτουν νέες κινήσεις με κίνητρο τον εσωτερικό τους κόσμο. Το ζητούμενο πια δεν είναι η φυγή από την πραγματικότητα αλλά η αντιμετώπισή της και η εύρεση ενός νέου ανθρώπινου νόμου για να ξαναβρούν την χαμένη αρμονία και ισορροπία. Αυτές οι αναζητήσεις θα οδηγήσουν στη γέννηση του Μοντέρνου Χορού.

Free Dance. Πρόδρομος του Μοντέρνου Χορού είναι o Free Dance, ο ελεύθερος ή εκφραστικός χορός. Κύριες εκπρόσωποι του τρεις Αμερικανίδες: η Loie Fuller, η Isadora Duncan, η Ruth St Dennis . Θα αναπτύξει μια χορευτική γλώσσα βασισμένη στην πεποίθηση ότι ο χορός της Αρχαίας Ελλάδας (φυσικός και ελεύθερος) είναι ο χορός του μέλλοντος. Θα απελευθερώσει το σώμα αφήνοντάς το σχεδόν γυμνό, να υποταχτεί σε μια συναισθηματική λογική. Η Duncan ίδρυσε σχολεία στη Γερμανία, τη Γαλλία και τη Ρωσία και η επιρροή της σε συνδυασμό με το κίνημα του Εξπρεσιονισμού θα οδηγήσουν στην εξέλιξη του Ευρωπαϊκού Μοντέρνου Χορού.

1920-1930

Modern Dance. Το 1919 στο Los Angeles ιδρύεται η Πρώτη Σχολή Μοντέρνου Χορού από την Ruth St. Dennis και τον Ted Shawn. Εκεί θα ανατραφεί η 2η γενιά χορευτών και χορογράφων μέσα από μαθήματα πρωτόγονων χορών, βασικές αρχές κλασικού χορού, γιόγκα και άλλες δικές τους πρωτοπόρες σωματικές τεχνικές. Θα εστιάσει στις βασικές ανθρώπινες κινήσεις τις οποίες θα κάνει γωνιώδεις και αιχμηρές, θα εμπνευστεί από τους αρχαίους ελληνικούς μύθους και θα εκφράσει βασικά πανανθρώπινα συναισθήματα μέσω της κίνησης. Θα την αποκαλέσουν «Πικάσο του Χορού» καθώς η επιρροή της στο μοντέρνο χορό είναι ανάλογη του μεγάλου ζωγράφου στα εικαστικά. Έτσι η ιστορία του θεατρικού χορού στην νεώτερη Ελλάδα αρχίζει έχοντας ως βάση το μοντέρνο χορό.

Vaudeville. Είμαστε σε μια εποχή όπου ο θεατρικός χορός θα πάρει ξεκάθαρα 2 διαφορετικούς δρόμους. Ο ένας του μοντέρνου χορού πιο εσωτερικός, με αναζητήσεις φιλοσοφικές και ψυχολογικές, δυσνόητος κάποιες φορές για το κοινό, ο δεύτερος πιο λαμπερός, πιο διασκεδαστικός, πιο εμπορικός. Η αρχή θα γίνει μέσα από τα θεάματα Vaudeville τα οποία είναι μεικτά λαϊκά θεάματα που συνδυάζουν τραγούδι, χορό, κωμικά σκετς μέχρι και επιδείξεις μάγων. Είναι ο πιο δημοφιλής τρόπος διασκέδασης και αποκαλούνται «Η Καρδιά της Αμερικάνικης Show Business»

1940-1950. Η άλλη τεχνική και φιλοσοφική προσέγγιση που θα επηρεάσει έντονα τις ερχόμενες γενιές στον Modern Dance προέρχεται από την Doris Humphrey και τον Jose Limon. Η τεχνική θα βασιστεί στους φυσικούς ρυθμούς της πτώσης και της επαναφοράς, στο παιχνίδι της αντίστασης και της εγκατάλειψης, στη δύναμη της βαρύτητας και στην απομόνωση των μερών του σώματος. Αποτέλεσε και τη βάση των μεταγενέστερων τεχνικών σύγχρονου χορού.

Jazz. Ο Jack Cole αποκαλείται ο Πατέρας του Θεατρικού Χορού Jazz. Ανέπτυξε ένα νέο ιδίωμα μέσα από τη σύνθεση της Jazz, των Ethnic Χορών, του Κλασσικού και του Μοντέρνου Χορού το οποίο αργότερα θα γίνει γνωστό με το όνομα Modern Jazz και κυριαρχεί στα μιούζικαλ, στις ταινίες και τα μουσικά βίντεο.

Street Dance. Τη δεκαετία του ’70 μέσα από τη funk μουσική γεννιέται το street dance, ο χορός του δρόμου. Αρχικά αναπτύσσεται έξω από τις σχολές χορού και χορεύεται σε οποιοδήποτε χώρο, στους δρόμους, τα πάρκα, τα σχολεία, τα πάρτι. Οι πολιτισμικές επιστήμες θα κατατάξουν το street dance στους λαϊκούς χορούς με τον όρο street να είναι ο πιο ακριβής και την περιγραφή αυτού του είδους καθώς πια μιλάμε για αστικοποιημένες κοινωνίες.

1990. Από τις αρχές της δεκαετίας του ‘80 το street dance θα αλλάξει αυτή τη φορά λόγω της τηλεόρασης. Το κανάλι MTV με τα μουσικά βίντεο θα βάλλει το street dance σε όλα τα σπίτια. Το αυξανόμενο ενδιαφέρον των νέων και η ζήτηση για μαθήματα χορού αυτού του είδους θα ανοίξει τις πόρτες των σχολών χορού.

21ος Αιώνας - Contemporary Dance - Σύγχρονος Χορός

Η ιστορία του σύγχρονου χορού ξεκινάει από την Αμερική. Σε μια παράσταση Σύγχρονου χορού μπορούν να συνυπάρξουν ο κλασσικός με τον σύγχρονο ακόμη και τον street χορό και όλα αυτά συνδυασμένα με θέατρο ή τεχνολογία . Ο φιλόσοφος Ροζέ Γκαρωντύ θεωρώντας το χορό ως μια από τις σπάνιες ανθρώπινες δραστηριότητες όπου ο άνθρωπος δίνεται ολόκληρος με σώμα, καρδιά και πνεύμα θα γράψει: «Δεν υπάρχει πράξη πιο επαναστατική από το να διδάξεις σ’ έναν άνθρωπο να αντιμετωπίζει τον κόσμο σαν δημιουργός».

Καλαντζή Άντζελα

Η ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ

Η αυστηρή βυζαντινή κοινωνία δεν ενθάρρυνε τις ψυχαγωγικές εκδηλώσεις. Σύμφωνα με τα κείμενα των πατέρων της εκκλησίας, οι άνθρωποι έπρεπε να ζουν ήρεμα τη ζωή τους δίχως να παρασύρονται από άσεμνες εκδηλώσεις, όπως θεωρούνταν τότε το θέατρο και ο χορός. Καθώς οι Βυζαντινοί λάτρευαν να διασκεδάζουν, οι διάφορες γιορτές θρησκευτικού περιεχομένου, τα γενέθλια, οι επέτειοι και άλλα σημαντικά γεγονότα υπήρξαν αφορμές για να περνάνε όμορφα. Για παράδειγμα, ο χορός χρησιμοποιήθηκε σε μεγάλες στιγμές της θρησκευτικής ζωής του ανθρώπου, όπως στο γάμο ο χορός του Ησαΐα. Επίσης, υπάρχουν απεικονίσεις σε αγιογραφίες όπου ανάμεσα σε ιερά πρόσωπα και αγίους, γίνεται αναπαράσταση χορών. Η νίκη του στρατού ήταν ακόμη μια αφορμή για χορό, στον οποίο συμμετείχαν στρατιώτες και πολίτες. Ένα είδος στρατιωτικού χορού ήταν ο πυρρίχιος, ο οποίος ήταν ένοπλος. Οι πιο συνηθισμένοι χοροί των Βυζαντινών ήταν οι κυκλικοί, όπου οι χορευτές ακολουθούσαν τις κινήσεις του κορυφαίου και όταν τύχαινε να διασπαστεί ο κύκλος, τότε ο κορυφαίος έπρεπε να επανασυνδέσει τα άκρα του και να ακολουθήσει το ρυθμό. Τα άφθονα καπηλειά(σημερινές καφετέριες) και τα μαγειρεία ήταν μέρη που επέλεγαν άνδρες της λαϊκής τάξης για τις βραδινές τους εξόδους. Ακόμη, υπήρχαν και τα μιμαρεία, τα οποία ήταν λαϊκά θέατρα με αυτοσχέδιες, σατιρικές παραστάσεις. Φυσικά το να συχνάζει κανείς σε τέτοια μέρη δεν ήταν ευπρεπές και έτσι όσοι μοναχοί βρισκόταν εκεί καθαιρούνταν, ενώ όσες γυναίκες βρισκόταν εκεί θεωρούνταν κοινές.

ΧΟΡΌΣ- ΠΟΛΥΤΈΛΕΙΑ Ή ΑΝΆΓΚΗ

Όπως για όλα τα μέσα ψυχαγωγίας έτσι και για το χορό υπάρχουν αρκετές διαφωνίες για το αν θεωρείται τελικά πολυτέλεια ή ανάγκη. Ο καθένας μας βλέπει το θέμα από άλλη οπτική γωνία και δεν μπορούμε να αποκλείσουμε καμία άποψη ως λανθασμένη. Προσωπικά θεωρώ πως ο χορός είναι ένα μοναδικό μέσο λύτρωσης, όποιο συναίσθημα και αν μας κατακλύζει… Ο χορός σε κάνει να αφήνεσαι, να παραδίνεσαι στη δίνη της μουσικής και να καταθέτεις την ψυχή σου. Είσαι 100% ο εαυτός σου… παρασύρεσαι, δε φοβάσαι να κλάψεις, να πονέσεις, να χτυπήσεις ή να εκτεθείς!!! Γι’ αυτό υποστηρίζω πως ο χορός είναι ανάγκη, μια ανάγκη που πηγάζει μέσα από κάθε άτομο, η ανάγκη να εκφραστείς, να αφεθείς, να μη νοιάζεσαι για τα προβλήματά σου έστω και για όσο διαρκέσει ένας χορευτικό κομμάτι και να νιώσεις ελεύθερος. Για παράδειγμα, ο χορός με κλακέτες (tap dance) ξεκίνησε σαν αυθόρμητη αντίδραση των μαύρων σκλάβων της Αμερικής, όταν κατά τη διάρκεια του 19^ου αιώνα τους απαγορεύτηκε να παίζουν τύμπανα ή κρουστά στις φυτείες. Το γεγονός ότι ήταν σκλάβοι τους έκανε να αγανακτούν και ήθελαν με κάποιο τρόπο να νιώσουν ελεύθεροι, να εκφραστούν και τότε ήταν που ξεκίνησαν να χορεύουν. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στις μέρες μας, η ανάγκη να εξαφανίσουμε τις δυσκολίες που περνάμε στη ζωή, κάνει το χορό να μοιάζει θέρετρο καλοκαιρινών διακοπών. Οι λέξεις που έρχονται στο μυαλό μου κάθε φορά που ακούω αυτή τη λέξη είναι ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΕΚΦΡΑΣΗ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ-ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ, ΜΟΥΣΙΚΗ, ΖΩΗ

ΕΡΕΥΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΘΛΗΣΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ

του μαθητή της Α΄ Λυκείου Θοδωρή Μπουντούκου

Οι νέοι ασχολούνται με τον αθλητισμό για πολλούς και διαφόρους λόγους. Η έρευνα  με ερωτηματολόγιο που έγινε από την ομάδα " λέσχη αθλητισμού " στα πλαίσια της ερευνητικής εργασίας  " Ψυχαγωγία: Πολυτέλεια ή ανάγκη" απευθύνθηκε  σε παιδιά γυμνασίου .  Οι απαντήσεις των μαθητών έδειξαν  ότι σε ποσοστό 40% τα παιδιά αθλούνται από συνήθεια (!) . Όσο και αν φαίνεται περίεργο μόνο το 6% ασχολήθηκε με τον αθλητισμό για λόγους υγείας, ενώ το 20% είχαν ανάγκη να αθληθούν για προσωπικούς λόγους .Το υπόλοιπο 34% για άλλους λιγότερο σημαντικούς λόγους . 
Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι οι στόχοι που έχουν θέσει  δεν έχουν επιτευχθεί και δεν πρόκειται να επιτευχθούν χωρίς να αφιερωθεί πολλή ώρα και προσπάθεια.
Επίσης πολλοί πιστεύουν ότι ο αθλητισμός είναι ανάγκη σε ποσοστό 66% ενώ πολυτέλεια μόνο το 34%. Οι μαθητές σε ποσοστό 96%  πιστεύουν ότι κάποιος σε  κακή  οικονομική  κατάσταση αλλά με πολλή θέληση μπορεί να ασχοληθεί με τον αθλητισμό  ενώ το αντίθετο  φτάνει το 46%.

Στοιχεία άλλων ερευνών
Σε διεθνές επίπεδο φαίνεται ότι οι άνθρωποι και κυρίως οι νέοι σε ποσοστό 92% έχουν ασχοληθεί με ορισμένα αθλήματα .Τα ποσοστά συμμετοχής είναι υψηλά σε ποσοστό 93% για τα αγόρια ενώ για τα κορίτσια φτάνει το 91% .Πάνω από τα δυο τρίτα  των αγοριών και κοριτσιών φαίνεται να έχουν ασχοληθεί αρχικά με τον αθλητισμό στο σχολείο .Οι νέοι κάτω από 15 ετών είναι πιο πιθανό να ασχοληθούν με τον αθλητισμό  από  ότι οι έφηβοι από 16 εως 17 ετών .Έρευνες έδειξαν τα αθληματα τα οποία είναι πιθανό να ασχοληθεί  κάποιος ή ήδη ασχολούνται είναι το ποδόσφαιρο σε ποσοστό 18%, το κολύμπι σε ποσοστό 20%, η ποδηλασία σε ποσοστό 19% και το υπόλοιπο 36% με μπάσκετ, τρέξιμο και γενική άσκηση .Με δεδομένη την επιλογή των δραστηριοτήτων  ,το 54%τ ων νέων θα επιλέξουν τον αθλητισμό ενώ το 36% θα επέλεγαν κάποια άλλη δραστηριότητα όπως χορό ή μουσική. Σε ένα σχετικά μικρό ποσοστό ,εάν κρίνουμε απο τα παραπάνω ,τα παιδιά  ασχολούνται με κάποιο άθλημα μετά το σχολείο και τα Σαββατοκύριακα που φτάνει  το 66% των νέων.

Το Θέατρο και ο Κινηματογράφος ως μέσο ψυχαγωγίας: μια ιστορική αναδρομή

της μαθήτριας της α΄λυκείου Αμαλίας Καραγιάννη

Ο Ορισμός του Θεάτρου μέσα από μία άλλη ματιά

"...Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας. Μόνο ο καθένας μας είναι ανήμπορος. Μόνος, ο καθένας από σας τους πιο κοντινούς στη προσπάθειά μας, είναι ανήμπορος. Μαζί ίσως κάτι μπορέσουμε να κάνουμε. Το θέατρο, ως μορφή Τέχνης, δίνει τη δυνατότητα να συνδεθούμε, να συγκινηθούμε, ν' αγγίξουμε ο ένας τον άλλο, να νιώσουμε μαζί μια αλήθεια. Να γιατί διαλέξαμε το θέατρο σα μορφή εκδήλωσης του ψυχικού μας κόσμου". Κάρολος Κουν

Το Αρχαίο Ελληνικό Θέατρο

Ένας σπουδαίος πολιτισμός που έδωσε ουσιαστικά την "σκυτάλη" και στους υπόλοιπους πολιτισμούς έτσι ώστε να εξαπλωθεί το θέατρο, είναι ο Αρχαίος Ελληνικός. Παρ’ όλο που φαίνεται περίεργο ήδη από τότε οι άνθρωποι είχαν κατανοήσει τη βαθύτερη σημασία της ψυχαγωγίας . Όπως έλεγε και ο φιλόσοφος Σωκράτης, ο άνθρωπος προκειμένου να ζει μία ισορροπημένη ζωή πρέπει να εργάζεται οκτώ ώρες, να ψυχαγωγείται οκτώ ώρες και να κοιμάται οκτώ ώρες.

Για να μην αποτελεί το θέατρο πολυτέλεια και να μη στερούνται οι πολίτες για οικονομικούς λόγους τη δυνατότητα να ψυχαγωγηθούν ο Περικλής καθιέρωσε το θεσμό των "Θεωρικών". Με τα "Θεωρικά" η είσοδος των πολιτών στα θέατρα ήταν δωρεάν .Ο Περικλής πίστευε πως το θέατρο ήταν όχι μόνο μέσο ψυχαγωγίας αλλά και παιδείας και γι' αυτό επέτρεπε σε όλους τους Αθηναίους πολίτες, άντρες και γυναίκες να παρακολουθούν Θέατρο ασχέτως με την οικονομική τους κατάσταση. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν πως το θέατρο ως μέσο ψυχαγωγίας ήταν αναγκαίο για τους Αρχαίους Έλληνες.

Το Ρωμαϊκό Θέατρο

H Ρώμη, όπου άνθησε ο πολιτισμός του θεάματος, είναι πασίγνωστη για τους αγώνες του Ιπποδρόμου· στη ζωή της πόλης όμως εξίσου σημαντική θέση κατείχε και το θέατρο. Ήδη από την εποχή της Ελεύθερης Πολιτείας (Res publica) οι Ρωμαίοι πήγαιναν στο θέατρο δέκα φορές συχνότερα από ότι οι Αθηναίοι της κλασικής εποχής. Τα ρωμαϊκά θεατρικά είδη ήταν η τραγωδία , η κωμωδία, ο μίμος και η παντομίμα. Μέσα στη ρωμαϊκή κοινωνία το θέατρο είναι χώρος ελευθερίας για τον Ρωμαίο πολίτη, χώρος πολιτικής ελευθερίας αλλά και απελευθέρωσης της φαντασίας. Οι ηθοποιοί, παρά την αμφιλεγόμενη κοινωνική τους θέση, επιβάλλονται. Σαν πραγματικοί αστέρες γοητεύουν τους Ρωμαίους, εισπράττουν αστρονομικές αμοιβές και περιτριγυρίζονται από πλήθος θαυμαστές, ενώ συγχρόνως φέρουν το στίγμα της ατιμίας . Αλλά και η μουσική στις θεατρικές παραστάσεις, οι οποίες έχουν τραγούδι και χορό, αφήνει να διαφανεί η αρχή της όπερας. Το θέατρο ήταν προσφιλής διασκέδαση του Ρωμαίου πολίτη, η οποία σιγά σιγά κυρίευσε τον ιδιωτικό και τον δημόσιο βίο σε τέτοιο βαθμό ώστε ο Iερός Αυγουστίνος, στα τέλη των αυτοκρατορικών χρόνων, να ορίζει τον Ρωμαίο ως «θεατή» (homo spectator) και μάλιστα «εξαρτημένον» από το ναρκωτικό του θεάτρου.

Το Βυζαντινό Θέατρο

Οι Βυζαντινοί αγαπούσαν τα θεάματα και τις διασκεδάσεις. Οι γάμοι, τα πανηγύρια, τα θέατρα και οι ιππόδρομοι μετατρέπονταν σε "αυλές των θαυμάτων" με θαυματοποιούς, αρκουδιάρηδες, μίμους, ακροβάτες, χορευτές, μονομαχίες, ιπποδρομίες, αγωνίσματα. Η πορεία του θεάτρου όμως στο Βυζάντιο επηρεάστηκε από τις αντιρρήσεις της Εκκλησίας σε ένα τέτοιο είδος θεάματος, που το θεωρούσε ειδωλολατρικό. Παρ' όλα αυτά υπερίσχυσε η ανάγκη του κόσμου για θέαμα κι έτσι το θέατρο μπήκε στη ζωή των Βυζαντινών σαν τρόπος διασκέδασης. Το είδος θεάτρου που εμφανίστηκε για πρώτη φορά την εποχή αυτή και εξελίχθηκε κι έφθασε μέχρι τις μέρες μας είναι η μιμική τέχνη. Η τέχνη δηλαδή να παριστάνει ο ηθοποιός χωρίς λόγια αλλά μόνο με κινήσεις αυτό που θέλει να πει στο κοινό.

Το Βυζαντινό "μιμοθέατρο" έπαιρνε τα θέματά του απ' τη μυθολογία ή την καθημερινή ζωή. Ένας θίασος μίμων αποτελούνταν από τον αρχιμίμο, που ήταν ο πρωταγωνιστής, τους κομπάρσους και μερικές γυναίκες κάτι που δεν το συναντούμε στο αρχαίο δράμα, όπου όλοι οι ηθοποιοί ήταν άντρες. Ο Βυζαντινός μίμος εκτός από τις κινήσεις του σώματος χρησιμοποιούσε και τις διάφορες εκφράσεις του προσώπου, που το έβαφε κατάλληλα, για να δώσει έμφαση στο ρόλο του, μια και δε χρησιμοποιούσε μάσκες, όπως στο αρχαίο δράμα. Την ίδια εποχή εμφανίζεται κι ένα καινούριο θεατρικό είδος, που επιβίωσε μέχρι τις ημέρες μας. Η παντομίμα, όπου ένας χορευτής με μάσκα χόρευε ένα μυθολογικό συνήθως θέμα με συνοδεία μουσικής και χορωδίας, που μέσα απ' το τραγούδι της εξηγούσε το περιεχόμενο του "παντομιμικού χορού".

Το Θέατρο των Σκιών

Υπάρχουν ποικίλες απόψεις για τον τόπο καταγωγής του Θεάτρου των σκιών. Ερευνητές και μελετητές υποστηρίζουν πως το είδος αυτού του Θεάτρου γεννήθηκε στην Κίνα, όπου οι Κινέζοι ήταν και εκείνοι που ανακάλυψαν το χαρτί.Κάλυπταν τις πόρτες και τα παράθυρα με χαρτί και βλέποντας τις σκιές των ανθρώπων το βράδυ, φώτιζαν το χαρτί αυτό δημιουργώντας έτσι το Θέατρο των Σκιών.Από την Κίνα ύστερα εξαπλώθηκε στην Τουρκία και έπειτα έφτασε και στην Ελλάδα με κύριο πρωταγωνιστή, τον Καραγκιόζη. Άλλοι πάλι ισχυρίζονται πως το Θέατρο των σκιών έχει τις ρίζες του από τα Ελευσίνια Μυστήρια και άλλοι πάλι πιστεύουν πως είναι καθαρά δημιούργημα των Μουσουλμάνων.Το Θέατρο των σκιών έγινε γνωστό στην Ελλάδα τον 19ο αιώνα στα Ιωάννινα,στο παλάτι του Αλή Πασά.

Ισπανικό Θέατρο

Στην Ισπανία ο καθολικισμός και το πνεύμα του, διαμορφώνουν την κοινωνική κατάσταση σε όλους τους τομείς. Είναι το κράτος με την πιο βαθιά θρησκευτική πίστη,το πάθος της ισπανικής ψυχής με το Θεό, το βασιλιά και τον έρωτα. Από αυτό το πάθος το θέατρο θα γεννήσει τις τραγωδίες και τις κωμωδίες του. Μέχρι το 16ο αιώνα εκφράζεται από τα μεσαιωνικά μυστήρια και τις πρωτόγονες κωμωδίες.Η Αναγέννηση δεν αφήνει την Ισπανία ανεπηρέαστη.Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μία μαζική παραγωγή θεατρικών παραστάσεων τον 16ο με 17ο αιώνα.Σε όλα τα θεατρικά έργα λοιπόν εκείνης της εποχής παρουσιάζεται η ψυχοσύνθεση του ισπανικού κράτους.

Το Αγγλικό Θέατρο

Η Αναγέννηση είναι εκείνη που θα βάλει την σφραγίδα της στο Αγγλικό θέατρο. Φορείς της οι διάφοροι διανοούμενοι της εποχής οι οποίοι διψούν για νέες ιδέες και νέες αλήθειες, ύστερα από τη μακρόχρονη σκοταδιστική εποχή του Μεσαίωνα. Η Αγγλία, στο δεύτερο μισό του 15ου αιώνα μέχρι και το τέλος του 16ου βρίσκεται μπροστά στις σημαντικότερες, πολιτικές και κοινωνικές ανακατατάξεις. Χαράζει νέους δρόμους για να περπατήσουν νέοι άνθρωποι. Το Λονδίνο γίνεται καρδιά αυτού του κόσμου.Στα πανεπιστήμια της Αγγλίας η φιλοσοφία οι άλλες επιστήμες, η τέχνη και τα γράμματα μελετούν τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Η θεατρική γλώσσα προσεταιρίζεται με εκφράσεις από την ελληνική ποίηση και τους Ρωμαίους. Το θέατρο προσπαθεί να κάνει τους θεατές του ικανούς να καταλάβουν τη νέα μεγάλη αλλαγή. Προβάλλει έντονα τις καινούριες ηθικές αξίες. Τα θέατρα στο Λονδίνο είναι υπαίθρια και προσπαθούν να στεγαστούν σε αυλές με υπόστεγα. Τα μέσα τους είναι απλά, λαϊκά, με πολύ πάθος όμως και ζωή. Η ακριβολογία, η περίτεχνη έκφραση, τα σχήματα λόγου, οι ρίμες, τα λογοπαίγνια ανθούν. Τα ιστορικά έργα με θέματα από τους αγώνες των Άγγλων λόρδων και του αστικού φιλελευθερισμού γίνονται της μόδας. Οι συγγραφείς αμείβονται για τα έργα τους από τους θιάσους αλλά δεν απαιτούν πνευματικά δικαιώματα ή σπουδαίες δόξες.Ένας από τους σπουδαιότερους θεατρικούς συγγραφείς είναι ο Ουίλλιαμ Σαίξπηρ.Έργα του έχουν σωθεί μέχρι και σήμερα.

Το Γαλλικό Θέατρο

Η Γαλλία ήταν και εκείνη "θύμα" της Αναγέννησης.Θα δημιουργήσει και εκείνη τους δικούς της μεγάλους δραματουργούς που θα χαράξουν την θεατρική της παιδεία.Τον 12ο αιώνα έγινε η πρώτη απόπειρα της δημιουργίας του θεάτρου με τα Μεσαιωνικά Μυστήρια τα οποία φαίνεται να αγαπούσε αρκετά ο κόσμος.Μετά τον Γαλλοαγγλικό πόλεμο οι Γάλλοι θα στραφούν προς την τέχνη του θεάτρου κάνοντας τα πρώτα δειλά βήματα για την μόνιμη καθιέρωση αυτού του θεσμού ως ψυχαγωγία.Έντονο ενδιαφέρον παρουσιάζει η ίδια η συμβολή του βασιλιά Λουδοβίκου,ο οποίος συγκροτεί τον δικό του θίασο και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία.Η Γαλλία αργότερα διχάζεται σε δύο φιλοσοφικά ρεύματα,τον Καθολικισμό και τον Σκεπτικισμό μέσα από τα οποία θα ξεδιπλωθούν μεγάλα και ταλαντούχα ονόματα του θεάτρου όπως ο Μολιέρος.Μέσα από την δικιά τους Αναγέννηση και οι Γάλλοι θα δημιουργήσουν το δικό τους Θέατρο,που κατακτά το ευρύ κοινό και την αγάπη των θεατών μέσα από τις πρώτες τους κωμωδίες.

Ο Κινηματογράφος

Ως μέσο ψυχαγωγίας ο Κινηματογράφος, βασίζεται κυρίως στην εξέλιξη της τεχνολογίας. Ο κινηματογράφος ή αλλιώς σινεμά αποτελεί σήμερα την αποκαλούμενη και έβδομη τέχνη. Αρχικά εμφανίστηκε περισσότερο ως μια νέα τεχνική καταγραφής της κίνησης, όπως δηλώνει και ο ίδιος ο όρος (κινηματογράφος = κίνηση + γραφή). Είναι γεγονός πως επί σειρά ετών ο άνθρωπος πειραματίστηκε πάνω στην προσπάθεια απεικόνισης της κίνησης. Καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξη της τεχνικής του κινηματογράφου διαδραμάτισε η ανακάλυψη και διάδοση της φωτογραφίας στα μέσα του 19ου αιώνα. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1920, ο κινηματογράφος παρέμενε χωρίς ήχο (βουβός κινηματογράφος) .Έγχρωμες ταινίες είχαν ήδη εμφανιστεί από τις αρχές του 20ου.

Οι Αδερφοί Λιμιέρ και η συμβολή τους στον παγκόσμιο κινηματογράφο:Η αρχή του κινηματογράφου στην Γαλλία

Στις 28 Δεκεμβρίου 1895, πραγματοποιήθηκε η πρώτη δημόσια προβολή μικρού μήκους ταινίας, με εισιτήριο, από τους αδελφούς Λιμιέρ στο Grand Café του Παρισιού. Το γεγονός αυτό έφτανε για να ανακηρύξει την ημέρα αυτή ως την επίσημη ημέρα εμφάνισης του κινηματογράφου, με τη μορφή που τον γνωρίζουμε σήμερα.

Τα αδέλφια Λιμιέρ, ο Λουί (5 Οκτωβρίου 1864 - 6 Ιουνίου 1948) και ο Ογκίστ (19 Οκτωβρίου 1862 - 10 Απριλίου 1954), γεννήθηκαν στην πόλη Μπεζανσόν της Γαλλίας.Από το 1892 άρχισαν να ασχολούνται με τη δημιουργία κινούμενης εικόνας.Αργότερα, βασιζόμενοι στο κινητοσκόπιο του Ουίλλιαμ Ντίκσον , μία μηχανή προβολής ταινίας σε ένα κουτί, που ήταν ορατό μόνο από έναν θεατή, μέσω μιας οπής, εφηύραν το 1895 τον «κινηματογράφο» («cinematographe»).Ο «κινηματογράφος» τους ήταν μία φορητή κινηματογραφική μηχανή λήψεως, εκτύπωσης και προβολής του φιλμ.Η πρώτη ιδιωτική προβολή της δικής τους μικρού μήκους ταινίας έγινε στις 22 Μαρτίου 1895, ενώ στη πρώτη δημόσια προβολή στις 28 Δεκεμβρίου παρευρέθηκαν συνολικά 35 άτομα και παρακολούθησαν δέκα ταινίες, οι οποίες διήρκεσαν συνολικά περίπου 15 λεπτά. Σ’ αυτές τις πρώτες κινηματογραφικές προσπάθειες προβαλλόταν συνήθως στατικά, μία σκηνή της καθημερινότητας. Βέβαια, δεν ήταν πρωτοπόροι σε αυτό, καθώς λίγους μήνες πριν, την 1η Νοεμβρίου 1895 οι αδελφοί Skladanovsky ήταν οι πρώτοι που πρόβαλαν δημόσια και με εισιτήριο κινούμενες φωτογραφίες στο Βερολίνο.Κρίνοντας ότι η εφεύρεσή τους δεν θα έχει μέλλον, την πούλησαν στον Ζορζ Μελιέ. 

Η αγάπη του κοινού για τον κινηματογράφο και η πρώτη κινηματογραφική προβολή στην Ελλάδα

Ο κινηματογράφος αποτέλεσε, πολύ γρήγορα μετά την εφεύρεσή του, τη βασική προσιτή ψυχαγωγία για πλατιά κοινωνικά στρώματα, κατ' αρχάς στην Αμερική και στην Ευρώπη και σταδιακά στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη.

Η πρώτη κινηματογραφική παράσταση στην Ελλάδα δόθηκε το Νοέμβριο του 1896 σε μια αίθουσα στην οδό Κολοκοτρώνη στην Αθήνα . Το κοινό ήταν, ήδη, ενημερωμένο για τη νέα τεχνολογία από τις εφημερίδες. 

Πώς καθιερώθηκε το εισιτήριο στον κινηματογράφο;

Ήταν κάτι νέο και μάλιστα αναφέρθηκε από πολλούς πως είναι η εξέλιξη του Θεάτρου. Θα ήταν άδικο όμως να πούμε κάτι τέτοιο καθώς το καθένα αποτελεί ξεχωριστό είδος τέχνης και διαφορετικό μέσο ψυχαγωγίας. Αρχικά δημιουργήθηκαν οι πρώτοι θερινοί κινηματογράφοι , όπου ο κόσμος παρακολουθούσε μπροστά από ένα λευκό πανί , παρέα με το ποτό του υπό τους ήχους ζωντανής Ορχήστρας. Εισιτήριο δεν υπήρχε. Έως και το 1937 οι σινεφίλ πλήρωναν μόνο το ποτό τους. Έτσι λοιπόν καθιερώθηκε και το αντίτιμο της προβολής.

Η επίδραση της τηλεόρασης στον κινηματογράφο

Ο κινηματογράφος από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής του στην Ελλάδα, ως είδος ψυχαγωγίας, έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής στα πλήθη του κόσμου που συνέρρεαν στις αίθουσες για να παρακολουθήσουν ελληνικές και ξένες ταινίες.
Ήταν ο χώρος όπου αναδείχθηκαν και λατρεύτηκαν οι δημοφιλέστεροι ηθοποιοί του ελληνικού αλλά και ξένου κινηματογράφου. Μερικές φορές αυτή ήταν και η μοναδική διέξοδος από τη σκληρή βαρετή καθημερινότητα. Μια φυγή προς το όνειρο.

Ο κινηματογράφος εκτόπισε ή υποβάθμισε άλλες μορφές ψυχαγωγίας ως τη στιγμή που αμφισβητήθηκε, από τη δεκαετία του '70, από ένα νέο ισχυρότερο μέσο ­ κινούμενης εικόνας και πάλι, την τηλεόραση.

Σύγχρονο Θέατρο και Κινηματογράφος πολυτέλεια ή ανάγκη;

Το Θέατρο ήταν για τους αρχαίους Έλληνες μία ανάγκη για ψυχαγωγία ,αφορμή για συνάντηση με τους συμπολίτες τους, αφορμή για συζήτηση. Αντάλλασσαν απόψεις και περνούσαν ευχάριστα τον ελεύθερό τους χρόνο με ποιότητα.

Σήμερα όμως οι πολλές ασχολίες των ανθρώπων δεν τους επιτρέπουν να βρουν χρόνο για ψυχαγωγία με αποτέλεσμα να καταφεύγουν σε κάθε λογής ευτελή διασκέδαση. Θα πρέπει να αναφερθεί πως το υψηλό κόστος του εισιτηρίου είναι ένας σοβαρός λόγος που καθιστά το Θέατρο πολυτέλεια μερικών.

Ο Κινηματογράφος είναι άλλο ένα είδος ψυχαγωγίας που αποτελεί πολυτέλεια για διαφορετικό λόγο. Η τηλεόραση, (το βίντεο παλαιότερα), το dvd και το διαδίκτυο δίνουν τη δυνατότητα στον άνθρωπο να παρακολουθήσει την αγαπημένη του ταινία από το σπίτι , χωρίς κόστος. Θα πρέπει να αναφερθεί όμως πως οι περισσότεροι εάν ήταν να πληρώσουν για ένα εισιτήριο παρόλη την οικονομική δυσκολία θα προτιμούσαν τον Κινηματογράφο ή αν θα αποφάσιζαν να θυσιάσουν μια βραδιά για την δική τους ευχαρίστηση και ψυχική γαλήνη πάλι ο Κινηματογράφος θα ήταν η πρώτη επιλογή των περισσότερων και κυρίως των νέων που έχουν μάθει να επιλέγουν αυτά που διαλέγουν και προτιμούν οι περισσότεροι.

Το Θέατρο και ο Κινηματογράφος είναι δύο σημαντικές τέχνες που δημιουργήθηκαν, προκειμένου να καλύψουν οι άνθρωποι ανάγκες πνευματικές, ψυχικές, επικοινωνίας . Να εκφράσουν τις απόψεις τους, να χαλαρώσουν, να αναλύσουν πανανθρώπινα θέματα, να συγκινήσουν και να συγκινηθούν και όλα αυτά μέσα από τη "μίμηση" της ίδιας της ζωής. Αυτό δυστυχώς έχει αλλάξει ,οι απαιτήσεις είναι διαφορετικές και ο άνθρωπος μεταβάλλεται σε ένα φιλόδοξο ον που θέλει πάντα να ακολουθεί την μάζα. Δεν ενδιαφέρεται για την πνευματική και ηθική του εξέλιξη και τα δίνει όλα στον επαγγελματικό τομέα, προκειμένου να πετύχει. Έτσι οι δύο αυτές μορφές τέχνης είναι πολυτέλεια μόνο για εκείνους που έχουν χρόνο, αλλά και για εκείνους που έχουν την οικονομική ευχέρεια. Θα πρέπει όμως όλοι μας να αναζητούμε το χρήσιμο και το πραγματικά ουσιώδες, όχι για τους άλλους αλλά για εμάς που πασχίζουμε να βρούμε την αληθινή ευτυχία μέσα από οθόνες, μέσα τεχνολογίας και άλλα πολλά τα οποία δεν διαλέξαμε πιθανόν εμείς οι ίδιοι αλλά τα βρήκαμε δεδομένα επειδή κάποιοι άλλοι το επέλεξαν ως τρόπο ψυχαγωγίας, βλέποντας τους ανθρώπους και κυρίως τους νέους ως πηγή κέρδους !

Δικτυογραφία:http://tvxs.gr/news/%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CF%83%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B1/%CE%BF-%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BC%CF%86%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B1%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CF%86%CE%BF%CF%8D%CF%82-%CE%BB%CE%B9%CE%BC%CE%B9%CE%AD%CF%81

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%82

http://exoraistiki.gr/

http://www.neo.gr/website/ergasiamathiti/20.htm

http://www.theatro-technis.gr/SimplePage.aspx?Id=1

http://www.apodimos.com

http://66dim-patras.ach.sch.gr/karagiozis.htm